merhaba arkadaşlar
eşim 1 senedir işsiz
1,5 yaşında bir kızımız var ona bakıyor
ben muhendisim.
eşimi iş yeri ucretsiz izne ayırdı malum ekonomi durgun. kasiyerlik falan gibi bir iş bulsa zaten aldığı ucret asgari ucreti gecmeyecek oda bakıcıya, yola gidecek calışmasının anlamı kalmıyor. en gec seneye kadar iş yerindeki durumu belli olacak.

aslında mevcut şartlarımız duzelmeden sıkıntılarımız bitmeyecek bunun farkındayım, benim ki bir ic dokuş bir teselli sozu duyma, bu gunlerde gececek denmesi belki de..

eşim tum gun cocukla uğraştığı icin ev işi yapmıyor haftada bir supurup silmeyi yapıyor. hafta ici gunduz cocuk uyuduğunda da eline telefonu alıp okey oynuyor. evet onu da anlıyorum tum gun cocukla uğraşmak kolay değil belki de depresyonda. cok yuklenmemeye calışıyorum icime atıyorum coğu şeyi. akşam eve gittiğimde, yemek yapmak, kızımızı dışarı cıkarmak, ortalığı toparlamak hep bende. kızımızda sağ olsun surekli ağlayan, mızmız bir bebek. hele beni gorunce daha da mızmızlanıyor, nazlanıyor. tum gun beni goremiyor ozluyor o yuzden nazlanıyor farkındayım, ben de onu ozluyorum.

ama maalesef ki sorumluluklarım sırtımda kambur gibi. bazen taşımakta zorlanıyorum. cok yorulduğumu hissediyorum sadece yatağa uzanıp boş boş tavanı izlemek, ağlamak istiyorum. iş yeri, ev işi, cocuk... eşim calışıyor olsaydı en azından ayda bir veya iki kere yardımcı alırdım en azından ev temizleme derdi birazda olsa ustumden kalkardı. gunduz bakıcı bakıyor olacağından dolayı akşam cocukla sen ilgilen ben bir yemek yapayım, sen ortalığı toparlarken ben cocukla ilgileneyim diyebilirdim. ama zaten adam tum gun cocukla perti cıkıyor. ama benim de butun bu sorumluluklardan pertim cıkıyor.

maddi durumlarda ayrıca canımı sıkıyor. borclarımız var. kıt kanaat gecinmek, bir yemeğe cıkamamak, ust baş alamamak..

kafamı toparlayamıyorum, karışık yazdıysam kusura bakmayın. icimi dokmek istedim..