Evet yaşama devam etme motivasyonum azalıyor . Bu bir intihar notu değil fakat sonumu iyi gormuyorum .

Coğunuza dert mi bu da diyebileceğiniz ic sıkıntılara sahibim . Yaşamım anlamsız bir cizgi uzerine devam ediyor. Kafamdaki ben ile fiziki dunyadaki ben arasındaki ucurum beni hayattan koparacak ucurum Birgun kendimi oradan aşağı bırakacağım sanırım .

Cabaladım fakat olmuyor. Hicbir şeyi yoluna koyamadım. Beden sağlığım dışında elimde hicbir motive edici veri yok. Ailemle aram idare eder. Ama onları da fazlasıyla mutsuz ediyorum. Sorarım size kendi icinde mutlu olamayan bir aciz nasıl olur da başkasını mutlu edebilir ki ?

Son sınıfım okuduğum bolumu cokta sevmiyorum. Konuştuğum biri var o da beni pek sevmiyor uzak mesafe ilişkisi olmazmış o yuzden bana ısınmak istemiyor fark ediyorum. Arkadaşlığını kaybetmek istemiyorum o yuzden hala konuşuyorum. O kadar acınası bir insanım ki eyvallah cekip yoluma bakamıyorum. Biliyorum ki olmayacak bu iş ama sohbetini seviyorum.

İcime kapandım. Konuşmayı unuttum neredeyse. İnsanlarla yuzyuze gelince sohbet edebilen biri değilim kaybettim bu ozelliğimi. Bu boyle oldukca da daha cok kapandım icime. İcim ise kapkara .

Kendimi artık guzel de bulmuyorum. İnancımı kaybetmiş gibiyim fakat hala başımı ortuyorum. Acmaya cesaretim de yok bir de insanların aşağılayan bakışlarını kaldıramam diye acamadım.
Ortuye saygımdan hala tesetturu yerine getiriyorum makyaj yapmıyorum fakat dedim ya inancım yok gibi. Sadece inananlara karşı saygımdan duzgun kullanıyorum. Sonuc olarak kendimi guzel de bulmuyorum. Ozguvensizim. Cesaretsizim.

Kocaman bir ah cekmek istiyorum. 22 yaşındayım ama omrumu heba ediyorum. Nereyi duzeltmeye calışsam elimde kalıyor. Yaşamam manasız geliyor.

Kız arkadaşlarımı dinliyorum bana sevgililerinin onlara yaptıkların surprizleri anlatıyorlar gozleri parıl parıl parlayarak. İcimden umarım hep mutlu olursunuz diyorum fakat evde yalnız kalınca sessiz sessiz ağlıyorum neden ben bunları hak etmiyorum diye. Bir başkası sevgilisiyle yurt dışına yerleşme hayali kuruyor. Vay be diyorum birbirlerinin hayalinde yerleri var. Bense geleceğim kapkara oturup ağlıyorum sadece.

Ne kimsenin hayalindeyim ne de artık olma ihtimalim var. Mutsuz birini kim ne yapsın ?

Hadi diyorum kalk ayağa yoluna koyalım bir şeyleri .
İlk olarak nasıl istiyorsan oyle gorun sonra bitir okulunu yeniden gir sınava sevdiğin bir mesleği yap hep hayalin olan yurtdışına git orada yaşa. Seni seven biri de cıkar elbet bu arada.

Sonra donup bakıyorum elimdeki hayata
diyorum ki istediğin gibi giyinemezsin insanlar seni yargılayacak, yeniden okul okusan bitince yaşın 26 olacak kim seni işe alsın artık, seni seven kimse de cıkmayacak seni sevseler bile sen onları sevemeyeceksin.

Ve yine başa don kısır dongu ...

Mutsuzluk umutsuzluk bolca karanlık .

Anlatacak kimsem kalmadı buraya yazıp ic dokmek istedim.