İyi akşamlar kızlar, kime anlatırım bu hislerimi bilmiyorum. Paylaşmak istedim Ailemi dinlemeyerek evlendim eşimi birinci sıraya koydum hayatımda. Ama seneler gectikce cok pişman oluyorum. Eşim kız kardeşinin lafından bile etkilenip kalbimi kırıyor. Cok mutsuzum. Eşime konuyu actığımda cok yorgunum evlilik saclarımı doktu beni yıprattı diyor. Surekli psikolojisi bozuk muamelesi goruyorum psikiyatriste gitmek istediğimde de boşver oyle şeyleri bişeyin yok senin diyor. Gercekten cok sıkıldım. Duğun fotoğraflarımıza bile bakmak icimden gelmiyor baktığımda derin derin ic ceker bir şekilde buluyorum kendimi. Ailem bana pek duşkun değil eşimde bunun farkında. Benim de oyle ailem olsa bende senin gibi sozlerini dinlemezdim ama benim ailem başka diyor, ben iyice eziliyorum. Bi kusluk olacağı zaman ağladığımda bana bak annem duyacak duyarsa uzulur ağlar diyor benim neden ağladığım neden uzulduğum onemli değil sanki. Ben mi cok abartıyorum bilmiyorum