Konuyu acıp acmamakta cok kararsız kaldım.
Dun gece hic uyuyamadım. Cok yorgun hissediyorum kendimi. Yarıda bırakmayacak olursam uzun olacak bir dert olacak.
Cok guzel bir cocukluk geciremedim. Annem psikolojisi hep bozuk olan bir kadın, babam sinirli bir adam, abim sorunlu bir ergendi. Bende o ailede sıkışıp kalan bir cocuktum.
Zamanında babaannemin anneme yaptığı kotuluklerin tum hırsı ve ofkesi hep biz cocuklardan cıktı. Annem hep kafasına taktı bir gun bile anmadığı babam ile kavga etmediği gun gecirmedi. Birbirlerine ettikleri hakaret ve kufurleri duymamak icin kulaklarımı kapatır, birbirlerini boğazladıklarını gormemek icin evden komşuya kacardım.
Ayda bir evimizdeki camlar kırılırdı. Arkadaşlarım hep uzulurdu baban yine mi camları kırdı diye.
Annem babamın evde olmadığı zamanlar sinir krizi gecirirdi abimle ne yapacağımı şaşırırdık.
Abim ergen oldu. Cok cok sorunlu bir ergenlik gecirdi. Oraları anlatmak bile istemiyorum. Yine de beni o cehennemden koruyan tek insandı.
Bazı zamanlar annemin ve babamın başka insanlar olduğunu hayal ederdim. Cok seviyordum onları ama evliliklerini sevmiyordum.
Annem cok ilgisiz bir anneydi. Cok ciddi piskolojik sıkıntı belirtilerim vardı buraya yazıp daha sonra pişman olmak istemediğim bir kere bile doktora goturmedi. Benim cok sonra aklım erdi normal olmadığına.
Universite sınavım zamanı cok buyuk bir kavga ettiler ve ben intihara kalkıştım. Taburcu olup eve geldiğim gunler kavganın şiddetleri arttı. Okulumu yarım bıraktım.. Daha sonra calışıp cabaladım memur oldum.
Eşimle 23 yaşında evlendim. Evden kacmam gerekiyordu cunku. Bir gun bile pişman olmadım. Cok şukur bahtım eşimden yana cok guldu.
Annem ve babam birazda olsa toparlandılar. Kavgalar hala devam etse de.
Annem bana acı cektirmek icin her şeyi yapıyor. Meme kanseri şuphesi var her gun arayıp ben kanserim hadi kapatıyorum telefonu diyor.
Eskiden de hep intihara kalkışırdı zaten. Olmeyi istemiyor ama bizi kahırdan oldururdu hep.
Ben ciddi anlamda goruşmek istemiyorum. 2 ay kusluğumuz oldu ve cok huzurluydum. Ama vicdanım el vermiyor.
Bir de kanser şuphesi doğrulanırsa hic ayrı duramam. Beni cok zor gunlerin beklediğini biliyorum.
Annem gibi bir anne olmamak icin 5 senelik evliliğimde cocuk duşunmedim. Yeni yeni hazır hissediyorum kendimi. Kendimi geliştirmek icin cok cabaladım. Umarım becerebilirim.
Cok mu vicdansızım ? Pişman olur muyum ? Ne yapmalıyım ?