Merhaba hatunlar
Buraya konu acmayacağım bir sure demiştim ama uc gundur yatak ve acil arasında gidip geldiğim ve bugun gozumu hafiften acmayı başarabildiğim icin yazmak istedim. Zira epey yalnızım ve paylaşmaya ihtiyacım var. Neyse ki bu sefer ruhsal değil fiziksel sorunum var.

Uc gun once durduk yere titremeye başladım. Bir belirti yoktu sadece bir hafta once boğazımda dışarıdan buyuk bir şişlik oluşmuş, sonra inmişti. Ağrı sızı yoktu. Neyse uzatmayayım titreme nobetleri bitmeyip ateşim 40'ı gosterince eşim işten gelip acile goturdu. Serum, iğne, antibiyotik alıp geri dondum. Birkac saat etki etti sonra yeniden başladı titreme hali. Antibiyotik de ateş duşurucu de zerre etki etmedi. Uc gun boyunca su dışında hicbir gıda almadan ve yataktan cıkmadan yattım. En son dun akşam ateşim 40'ı gecince tekrar acile gittik eşimle. Onumde 20 kişi olmasına rağmen beni iceri aldılar. Doktor boğazıma bakıp "oovv" tepkisini vermesinin ardından hastanede bulunmayan bir iğne temin etmemizi istedi. Neyse iğneyi aldık nobetci eczaneden, bir başka iğne daha yazdı onu da alıp birkac kağıt imzalayıp riskleri oğrendikten sonra vurdurdum. Bacaklarımda kısmi felc oluşmasının dışında bir sorun yok. En azından artık titremiyorum ancak hala bir şey yiyemiyorum. Bacağımın ustune basmakta zorlanıyorum. Su icmek bile eziyet ve acıkmıyorum da. Bunlar fiziki sıkıntılar gecer elbet en nihayetinde. Asıl canımı yakan mevzuyu yazayım altta.

Ben annemi genellikle her gun ararım. Bir gun aramasam ertesi gun mutlaka ararım hal hatır sormak icin. Dort gundur gozumu acamadığım icin aramadım. Bilin bakalım merak edip, acaba neden aramadı deyip aradı mı? Tabi ki hayır. Şu meşhur serumlu instagram fotoları var ya, benim dalga gectiğim ve dahi "ulan insan hastayken paylaşım yapmayı nasıl duşunur ki" diye eleştirdiğim fotolar. Tuttum instagrama serum fotoğrafı attım. Varsın dalga gecsinler en azından ailemin haberi olur dedim. Kardeşim dalga gecer gibi fotoğrafı beğenmiş bursadan halam, başka şehirden kuzenim, falanca yerden akrabam aradı da ailem aramadı...

Ote yandan kayınvalidem organ nakli olduğu icin kesinlikle mikrop almaması gerek. Dolayısıyla yanıma gelemiyor. Ancak gunde on kere arayıp sepetle her sabah cay, corba veriyor. Elinden geleni yaptı sağolsun. Onlarda da temizlik hastalığı olduğu icin, bana destek icin uğrayan gorumcemin "ay idrak ev cok pis. On kere falan yerlerin silinmesi lazım. Akşam silsen mi ki. Ay en son ne zaman sildin yerleri" şeklindeki konuşmalarına cevap vermeye bile mecalim yoktu. Gozumu acmayı başarsam "şu an tek derdimiz temizlik mi" derdim belki. Yine de hic aramayan aileme kıyasla en azından destek oldular gıcık davranmalarına rağmen.

O kadar merak ediyorum ki yine neye takıldılar. Muhtemelen kıymetli torunlarının doğum gununde ufaktan hastalanma emareleri başladığı icin yeterince verimli ve guleryuzlu olmadığım icin kızdı ve aramadılar. Mutlaka gunun sonunda suclu ben olacağım biliyorum.

Şu surecte eşim defalarca işten izin alıp yanıma geldi. Muduruyle tartıştı, yine de geldi. Sabahın korunde su vermek icin kalktı, gunde kırk kere aradı. Benim oz ailem hala aramadı...

Yanlış anlamayın ben son ana kadar yatağa yatmayan, genellikle gribi ayakta atlatan, ameliyat olduğu gun ayağa kalkan, doğum sonrası yatmayan bir modelim. Hani desem ki fazla hassasım ve bundan bıktılar, yok o da değil. Bu sefer gercekten cok ağır gecti hastalık, bugun dorduncu gun ve hala yemek yiyemiyorum.

Peki neden fiziksel bunca sancım varken benim hala ruhum acıyor? Totomun lobları iğnelerden dolayı kaskatı kesilmişken niye benim kalbim aileme karşı kaskatı olamıyor da canım acıyor?

Ben şu son olaydan sonra artık kabullenmek istiyorum. Ailemle duygusal hicbir bağımın olmaması gerektiğini, ara ara sarf ettikleri sevgi sozcuklerine kanmamam gerektiğini, her turlu vicdan somurusune karşı yıkılmadan aynı katılığı surdurmem gerektiğini kabul etmek istiyorum.

Oğlumu surune surune okula bıraktım. Okulun muduru halimi gorup "idrak hanım lutfen beni arayın cok kotu gorunuyorsunuz. Acil bir durum olursa arayın beni okuldayım. Aileniz yok mu gelsinler" dedi. Var ama yoklar diyemedim.

Bana sakın arayıp siz soyleyin yardım isteyin demeyin. Siz evladınızdan gunlerce ses cıkmayınca merak etmez misiniz? Bir şekilde oğrenince aramaz mısınız? Kardeşim yahu. Ben buyuttum onu. Veli toplantılarına ben gittim, altını ben değiştirdim, her gun ben uyuttum. Parka ben goturdum. Herkes derdi onun annesi sensin diye. Kardeşim, paylaşımı beğenmiş şaka gibi. Lan hic mi merak etmedin oldu mu kaldı mı neden hastanede ablam diye.

Lanet olsun artık gercekten. Ben ailemi ruhumdan, kalbimden, zihnimden sokup atmadığım surece iyileşemeyeceğim bunu anladım.

Kusura bakmayın benzer konuda tekrar yazdığım icin. Birilerine anlatmam gerekiyordu. Her yerim sızlıyor, kalbim de dahil.