Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası cocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gorduğumde onu opup sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkac yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık cocuk-bebek gormeye tahammul edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye odum kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve koşe bucak kacıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mumkun değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kacıracak gibi oluyorum ve cıldırmamak icin hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum ofkeden. İleride bir gun hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammul edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de kopeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana oyle sevimli geliyor ki onlardan birkac gun bile ayrılsam dayanamayıp hungur hungur ağlıyorum. Ote yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz gorunuyorlar ki yuzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?