Herkese merhaba oncelikle.
Bircok duşunce geciyor aklımdan. Kimi zaman iki kelimeyi bir araya getirmekte zorlanıyorum. Karşımdaki kişi yargılar mı yine anlamaz mı empati kurmadan onyargıyla mı yaklaşır diye duşuncelerimi ifade etmekten cekiniyorum işte bazen.
Hayat bir hapishane gibi olabiliyor kimilerine. Engel oluyorlar "sen" olmana, benliğinin farkına varmana, sınırlarını oluşturmana, gercekten yaşamanın tadına varmana.
Genelde insanlar, bir kadının kocası tarafından kısıtlanmasına, uzerinde baskı kurulmasına, her şeyine karışılmasına, secimlerine yemesine icmesine giyimine kuşamına nereye gideceğine nasıl yuruyeceğine vs vs kısacası her şeyine karışılmasına tepki gosterirler. Boşa gitsin derler. O senin kocan aile başkadır demez kimse. Ki son derece doğru sozler bunlar.
Benim anlamadığım nokta ne biliyor musunuz.
Oz anne baba bunları yapınca kimse seni haklı gormuyor. O anne babadır, aile başkadır, uzme onları, nankorluk etme derler. Şımarıklık yapma derler. Onlar oyle gormuştur derler. Doğduğundan beri her şeyinin yonetilmesi ne kadar acı bir şey biliyor musunuz? Ben bu yuzden son 5 yıldır hic iyi değilim psikolojik olarak. Ceşitli tedaviler gordum. Ama iyileşemedim. Niye biliyor musunuz ? Kısıtlanmaya baskılanmaya devam edildi. Ve herkes bana yalancıymışım, numara yapıyormuşum, nankorluk yapıyormuşum gibi davrandı. Onları haklı gorduler. Onların kafa yapısı boyle boşver he de gec dediler. Denedim. Daha cok baskılandım. Dertlerimi paylaşamıyorum bile. Cunku baiıma bir bela gelse yanımda durmak destek olmak yerine daha da cok ağzıma tukururler daha da cok ustume gelirler.
Bir şey soracağım. Siz bir başkasının ozgurluğunu duşuncelerini kısıtlar mısınız cok rahat bir şekilde? Ben boyle gordum der misiniz? Ya da biri hic alakası olmayan birini kısıtlıyor. Kısıtlanan kişiye gidip "onun da kafa yapısı boyle napıcaksın katlan" der miydiniz? Kocasından psikolojik şiddet goren birine " o da boyle gormuş boyle yetişmiş boşver bcyle kabullen he de gec" der miydiniz? Ben soyliyim. Demezdiniz.
Demezlerdi. Peki ya niye soz konusu anne baba olunca işler değişiyor? Niye onların her şeyi mahvetmeye bir insanın hayatını mahvetmeye hastalık sahibi etmeye ne hakları var? Anne baba olmak bu mudur arkadaşlar? Anne baba olmak maddi olarak bakmak değildir. Maneviyat en onemlisidir. Ben hadi benim ailem olun bana bakın bana para verin demedim ki. Ailelerimizi secemiyoruz ki.
Kimi zaman dışarıdan bunlar ufak tefek şeyler olarak gorulur. Kimileri bu da neymiş kimi anne babalar cocuklarını satıyor dovuyor diye ornek verir bir de. Kıyaslamasın artık kimse, kimsenin sıkıntılarını. Damlaya damlaya gol olur derler ya. O ufak gorunen sıkıntılar buyuyup cığ olur. Kaldıramaz insan. Psikoloji cok farklı bir şey. Farkında olmadan darmadağın oluyor. Toparlamak cok zor. Hele ki kaygı, depresyon vs gibi değil daha ağır bir rahatsızlığınız varsa.
Biliyor musunuz artık hafızam silikleşmeye başladı. Neyi ne zaman yaptığımı, yapıp yapmadığımı hatırlayamaz, ayırt edemez oldum. Bazı şeyler hayal mi gercek mi hatırlayamaz oldum.
Ailemden uzakta şehir dışında okuyorum. Ve yanlarına gitmekten korkuyorum. İstemsizce korkuyorum. Sanki orası penceresiz kucucuk bir oda gibi. Duşundukce goğsum daralıyor. Evet beni satmadılar oldurmeye calışmadılar. Ama zamanla psikolojimi cokertecek cok şey yaptılar. Hangi birini anlatabilirim ki.
Benim durumumda olan varsa konuşmak isterim arkadaşlar. Aynı şeyleri hisseden biriyle hislerimi daha detaylı paylaşmaya cok ihtiyacım var.
Ve bir de siz siz olun. Cocuklarınızın da bir insan olduğunu unutmayın. Onun ozel alanına, sınırlarına saygı duyun. Sonra cok gec olabilir.