Epey bir konu actim son zamanlarda. Son yasananlarla hayata ve insanlara bakisim oyle degisti ki... 2-3 kat olgunlastim, 4-5 kat bilinclendim ve sonunda bambaska bir insan olup ciktim.

Bu surecte akrabaligin, bu bag dahilindeki insanlarin tam bir illlet oldugunu anladim. Dost gibi gorunen ama icten ice sorunlarimla mutlu olan, sorunlarimi dedikodu malzemesi yapmaktan cekinmeyen, yasadigim seylerle ilgili yasanan cok daha agir ornekleri vererek yarama tuz basan ve psikolojimi altust eden bu illetleri tumuyle hayatimdan cikardim.

Bakiyorum da su an cok daha iyiyim. Sorunlarimin uzerine gidiyorum, cozum yollari ariyorum, olmuyorsa da kabulleniyorum artik.

Hava da pek bir melankolik. Eee, hayat da bazen boyle degil mi?