Kızlar merhaba bu saat oldu hala cok uzgun olduğum, duşuncelerimin icinden cıkamadığım icin sizlere yazmak istedim...
Ben ailemden 1400 km uzakta yaşıyorum neredeyse 1.5 senelik evliyim yıllardır ailemden uzaktayız ben ve 2 ablam. Sadece erkek kardeşim ailemin yanında, o da universite sınavına hazırlanmak icin buraya gelecek. Anneannem bir suredir yoğun bakımdaydı oncesinde donuşumlu bakıyorlardı ama yoğun bakımdan cıkınca normal odaya aldılar ve ertesi gun duyumlar alıp bakımevine resmen terk etmiş kadını. Ben gecen sene yeni evlenmeme rağmen allah razı olsun eşimin git demesiyle gidip bir ay kaldım annemle baktım neneme. Annem aynı zamanda cocuk baktığı icin tek başına bakamıyor, cocuğu da bırakamıyor..
dun annemle konuştuğumda telefonda cok ağladı hastanede o halde olduğu icin dayımlar ve diğer kız kardeşleri hicbir şekilde yardımcı olmadığı icin. Şimdi erkek kardeşim de gelecek tek başına kalacak diye cok uzgundu. Ben ne kadar teselli etmeye calışsam da icim paramparca oldu cok ağladım dun gece. Kendime kızdım niye bu kadar uzaktayım diye. Bir kere neneme bakarken cok sinirlenip sen olursen gelmeyeceğim cenazene demiştim o sinir harbiyle. O sozum aklımdan cıkmıyor vicdan azabı cekiyorum. Eşim şimdi istiyorsan yine git gor annenin yanında ol gerekirse alın bakım evinden bakın diyor. Bi yanda annem bir yanda eşime karşı sorumluluklarım. Kafam allak bullak daha ocak ayında gidip 35 gun kaldım neneme baktım. Eşim destekci ama bir yandan onu da burada yalnız bırakmak istemiyorum ne yapmalıyım Allah vermesin ama siz yerimde olsaydınız ne yapardınız?