14 yıldır baktığım, 20 gunlukken sahiplenip, bebek gibi biberonla besleyip koynumda yunlere sarıp uyuttuğum kopeğimi bir kac ay once cok acı bir sonla kaybettim.
Son bir iki hafta icinde yoğun bir hastane ev trafiği icerisinde gidip gelirken beni bırakmayacağına cok emindim. Ama ne yazık ki tek care ameliyat dedikleri o lanet masadan kalkamadı guzel oğlum.
Hayattayken de duşunuyordum ama vefat ettikten sonra onun dovmesine daha cok ihtiyac duyduğumu farkettim. Onun o guzel,yakışıklı yuzunu surekli uzerimde taşımak fikri biraz iyi geliyor acılarıma. Onu kaybetme hissine. Ama ne yazık ki 28 yaşında ve evli barklı biri olmama rağmen annem bu konuda cok katı davranıyor. Yaptırma diyerek her gun konusunu acmama rağmen beni azarlıyor.
ama ben cok cok fazlasıyla yaptırmak istiyorum. Eşim de destekci. O da yaptır diyor. Para bakımından biraz pahalı ama yarısını biriktirdim. Geri kalan yarısı icin eşim ben hallederim diyor. Sizce annem bu konuda haklı mı? Yoksa her şeye rağmen icim biraz olsun rahatlasın diye ne olursa olsun yaptırayım mı? Siz olsaydınız ne yapardınız? (Hayvan sevmeyen,beslemeyen ya da bu konuda abartıyorsun deyip beni kınayacaklar elbet olacaktır ama lutfen kırıcı olmadan yorum yaparsanız sevinirim
)