Yine mutsuz, depresif ve ziyadesiyle obsesif olduğum bir doneme girdim. Hayatımla ilgili her şeyi sorguluyorum. En cok da ilişkimi.

Kısaca bir ozet gecmek gerekirse ilişkimiz 2 yıl once başladı. Bir eski nişanlı tebelleş olmuştu ilk başlarda. Gerci sevgilim de onu unutamamıştı bence. Cuzdanında fotoğrafını bulmuştum kavga kıyamet cıkarttırmıştım. Sonracığıma benim dış gorunuşumle ilgili hep resmen hakaret ederdi kilolusun bacakların şoyle şuran boyle diye. Oysa keresinde eski sevgilisiyle ilgili kadın gibi kadındı cok cekiciydi demişti bana. Bana bir kez guzelsin dediğini bile duymamıştım o sıra henuz.

İlk başlarda bunları yaşıyor olmayı inkar ettim. Şaka yapıyordur falan diye inandırdım kendimi cunku bu duyduklarımın gercek olması benim icin daha kotuydu. Sonrasında baktım yediklerimi kusuyorum, aynaya bakarken oğuruyorum. Ayrıldım. Cok ağladı cok zırladı barışalım diye ama bir muddet direndim.

Sonra aradan zaman gecti ve benim ona karşı olan ozlemim bir turlu dinmek bilmedi aksine ivme kazanarak arttı. Tabi araya zaman girince cektiğim cileleri de tam unutmamakla beraber onemsememeye başladım ve barıştım.

Barıştıktan sonra en ufak bir hatası oldu mu derseniz, hayır olmadı. Hep samimi bir bicimde beni sevdiğini hissettirdi bana. Hatta bu sefer cabalayan, daha cok seven taraf o oldu gibi bir şey.

Beni sorarsanız seviyorum. Barıştığın icin pişman mısın derseniz buna hicbir cevap veremem. Nedeni son zamanlarda yaşanan olumsuz herhangi bir şey değil, cunku yaşanmadı. Ama oncesinde duyduklarım nobet misali donem donem aklıma geliyor ve icim ofke doluyor.

Bu donemlerde bazen ona cok kotu davranıyorum. Onun bana yaptığı gibi inanılmaz acımasız eleştirilerde bulunuyorum. İstiyorum ki kalbi kırılsın ama buna rağmen yanımda dursun. Oyle yapıyor nitekim. Kinim bir sure diniyor sonra geri diriliyor. İstiyorum ki onun bana yaptığı gibi hayatı ona bir muddet zindan edeyim. Evet pişman ama iyice pişman olsun, yaşamadan bilinmez cunku.

Sonra da bu davranışlarım ve duşuncelerim yuzunden kendimden utanıyorum. Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu cunku. Madem sindiremeyecektim olanları neden barıştım?

Ayrıca kadını da obsesyon haline getirdim. Fotoğraflarını ilk gorduğumde hic beğenmemiştim. Ama şimdi belirli aralıklarla bakıyorum ve surekli asla boyle olamayacağım, beni asla cekici bulmayacak, beni seviyor olabilir ama beni cekici bulmuyor diye duşunuyorum. Gercekten %100 eminim. Seviyordur beni elbette -belki kişiliğimi, belki onu sevmemi- ama kesinlikle fiziğimi değil.

İşin icinden bir cıkış yolu bulamıyorum. Doluya koysam almıyor boşa koysam dolmuyor. Farkındalık beni boğuyor. Bazen dunyanın en mutlu kadını oluyorum bazen de işte boyle ortaya karışık bir şeyler. Cozum nedir? Bileniniz varsa sakınmasın benden.