Merhaba arkadaşlar,
Doğru yere mi yazıyorum ya da neden yazıyorum? Sanırım insan sadece paylaşmak istiyor bazı anlarda.
Kolay seven, kalbini kolay acan bir insan değilim. Biri girdi hayatıma 9 sene acısıyla, tatlısıyla ve bircok yaşanmışlıkla dolu bir birliktelik. Aldatıldım ve affedemedim. Zaten duydum ki sonradan o kadınla evlenmiş, bir de cocuğu olmuş. Mutlu olsun.
Cok zor zamanlar gecirdim ilk başlarda, nefesimin kesildiğini hissettiğim zamanlar. Ama işte geciyor her şey, acıyor da olmuyor insan.
Dedim ya kolay seven bir insan değilim. Unutmuştum o duyguları, kendimi kapamıştım 4 sene. O geldi sonra. Ben temkinli, dikkatli hatta acemi. Duygularımla yuzleşip gercekten aşık olduğumu fark ettiğim ilk an... Her şey o kadar inanılmazdı ki. Aşk cok başka bir duygu. Kendini yenilmez hissediyorsun ya hani. Sacma sapan guluyorsun ya her şeye hani. Cok guzel sevdim, artık daha olgundum zira belki ondan. Birbirimizi kırmadık, gereksiz tartışmalarda girmedik, incinmedik, eğlendik aksine. Sevgili olmanın yanına dostluğu da koyduk. Yol cetrefilli belki ama bu insanla bu yol yurunur sonuna kadar dedim. 2 sene surdu o yol. 1 ay once yolları ayırdık. Onun talebiydi, itiraz etmedim ben de. Detay vermiyorum sebepler hakkında cunku bununla ilgili değil mesele. Ya da sevdiğim kadar sevilmedim belki de sebep bu. O da mutlu olsun.
Uzadı konu gereksiz yere. O kadar duyarsızlaştım ki artık. Hani bir soz var ya, " Eskiden evi ateşe vereceğin şeyler icin şimdi bir kibrit bile yakmıyorsun." diye. İcimde bir bitmişlik, bir tukenmişlik. Boyle boyle "buyuyor" galiba insan. Başlığa hic uymadı icerik. Galiba umudum bitti
Bir şeyler yazın da rahatlayayım, diye değil bu.
Dedim ya paylaşmak iyi geliyor galiba. Oyle işte...
Şu an sevdiğiniz yanınızdaysa, hicbir şeyi dert etmeyin. Hayat kısa, sarılın sımsıkı. Onun varlığının tadını cıkartın, butun sorunları unutup. Cunku gidince anlıyor insan hayatında ne kadar yer kapladığını. Şimdi gosterin o değeri, cok gec olmadan.