Başlıkta da belirttiğim gibi sorunum bu. Her şeyi cok kafama takıyorum. En ufak şeyler bile beynimde donup duruyor surekli. Bu yuzden de beynim surekli yorgun ve depresif haldeyim. Umursamaz olmayı cok istiyorum ama insanın elinde olan bi şey değil ki.

Mesela bi keresinde kp doktora gitmişti. Konuşma esnasında ordaki stajyer doktorlardan falan bahsedip "gelin dediğin oyle olur hem guzeller hem okumuş doktor olmuşlar" demişti. Zaten eşimin ailesi kadını da erkeği de her zaman bi laf sokma cabalarındalar. Bu sadece bi ornekti. Artık resmen ruhum cekiliyor onlar laf soktuğu zaman, enerjim emiliyor sanki, cok mutsuz oluyorum, takmamaya calışsam da cok depresif hale giriyorum.

Ama işin kotu yanı bu tip şeyleri surekli aklımda dondurur olmam, unutamamam. Mesela orda oyle laf soktu bozuldun kırıldın vs, ama sonra cıktın evine geldin artık yalnızsın rahatsın huzurlusun takma değil mi? Ama yok o cumleler evime gelince bile beynimde doner durur kendi kendimi yerim. Bu ornekte mesela, eve geldikten sonra bile duşunup durdum surekli.

Guzel değil miyim?Bence cirkin bi insan değilim. Okumadim diye ne olmus yani iktisat kazanmistim sevemedim gidemedim yarıda bıraktım evet ben de pisman oldum keske bitirseydim ama bu esimin babasini ne ilgilendirir ki laf sokma ihtiyaci hissediyor? Madem o kadar okumuş mesleği olan gelin istiyordu, diğer iki oğlu gorucu usulu evlendi onlara okumuş kız bulsaydı madem.

Bakın aylar oldu ben bu cumleyi duyalı hala aklıma gelir duşunurum. Gulup gecebilmeyi gercekten takmamayı başaramıyorum.
Ama cok guzel takmıyormuş gibi yaparım, dışarıya coğu şey umrumda değilmiş izlenimini cok guzel veririm. Ama gelin bi de icimi gorun. Kitap bile okuyamiyorum artık bu yuzden. Odaklanamiyorum.