Yine ağlamamak icin dudağımı ısırarak eve geldim işten cıkıp.
Actığım konulara baktım da bir tane guzel bir konu acmışım onunda sonu cok kotu bitti.

Yalnızlıktan intihar etmek denilince cok nankorce ve sacma geliyor kulağa. Ama o kadar Yorgunum ki.

Bi ses duyayım diye annemlerin evine gideyim diyorum Yediğim lokmamın sayılması onlarca hakareti unutamıyorum sığamıyorum oraya

Senelerce senelerce o evde sessiz sedasız oturup gunlerin gecmesini beklemem yediğim zeytinin bile sayılması ufacık cocukken oluyor bunlar şimdi değil gidemiyorum o yuzden .

Evet herkesin derdi var insanlar hastalar biliyorum boşandım ama işim var evet cocuğum yok ozgurum ailemin değişiyle ayağıma takılan kimse yok. Cocukken ağlardım evde tek kelime etmeden gunum gectikce allah ım cok yalnızım diye. Hala aynı

İş yerinde amirle bir problem yaşadık arkadasım sevgilisi ile buluştu yemeğe gittiler ona bi anlatacak ordan annesi babası kız kardeşi vsvs anlatacak mesela rahatlayacak ben geldim ustum başımla oturdum internetten psikolog arıyorum aramaz olaydım seans ı 450 lira

oturunca bunu yaşadık cok uzgunum diye konuşabileceğim arkadasım yok maalesef

Devlet hastanelerine hafta ici gitme şansım yok izin alıp ancak ayda 1 o da zorla.

Birileri ile konuşup iyileşmek icin para vermeye razıyım o da olmadı.

İcimi dokmeye geldim maalesef burdan başka gidecek yerim yok.