İyi geceler herkese
Artık son noktadayım.Boşanma aşamalarına geldik,tekrar tekrar fırsat verdim ama olmuyor.Evlendiğimiz gunden beri sırf yakın oturmayı kabul etmedim diye onları soyutluyorsun,onları istemiyorsun.Annem de annem babam da babam.Ben de varım dediğim de sen onları yok sayarsan ben de seni yok sayarım diyen bir adam.Evlendiğimiz gunden beri onlara gittim kaldım,aradım ettim ama nişanlıyken yakın oturmak istemedim evlendiğimizde iki aile de tel acıp gelsin toparlanırız dedim diye benden kotusu yok.Yapıcı da konuşsam sanki onları sil demişim gibi tepki gosteriyor.Orneğin sinirli bir şekilde onları hastaneye gotureceğim yakın oturup her gun goruşeceğim diyor.Ben bir şey mi diyorum dediğimde diyemezsin zaten deyip surekli tersleniyorum.Boşanma aşamasında evlerimiz ayrıyken bile yuvayı kurtarın diye bir kere bile ne beni ne ailemi aradılar.Eski gunlerin hatrına da yaşım 35e geldiğinden de bir turlu bitiremiyorum.Cocuk sahibi olmak icin de cok gec kaldım.Bu bağımlılıktan kurtulamıyorum.Ne olur bana biraz cesaret verin hanımlar!