Arkadaşlar onceki konumda yazmıştım aileme duşkun olmadığımı ve annemin de bunu cok sorun ettiğini, hatta ağladığını.
Biz anneannemle yaşıyorduk. İki sene once annemle kendi evimize cıktık. Bugun anneannem bize geldi. Dedemle kavga etmiş evi terk etmiş. 1 haftadır teyzemde kalıyormuş. Şimdi bizde kalma durumları havada ucuşuyor. Annemin konuşmasına kulak misafiri oldum. Yatak ayarlayacağını (ev 2+1 ve ufak) kedinin kumunu banyoya kaldıracağını soyluyordu.
Diyebilirsiniz ki ne bicim torunsun, ne demek anneannenle yaşamak istememek. Cok zor şeyler yaşadım. Aynı evde yaşarken her şeye karışırdı. Surekli eleştiri alırdım. Kendimi asla genc kız gibi hissedemedim. Rahat olamadım. Annemle anne kız gibi hissedemedim. En ufak hatamda kusuldu. Eve azıcık gec kalsam surekli nerede olduğum neden gec geldiğim kimle olduğum soruldu.
Butun bu sebeplerden oturu psikolojim bozuk.. Eleştiriyi artık kaldıramıyorum. Bu kadar şeyden sonra aileme duşkun olmamı beklediği icin anneme cok kırgınım.
Yine bunları yaşamak istemiyorum. Cok alıştım ozgur olmaya. Dahası kendisi kedimizi hic sevmiyor. Dini sebeplerden oturu. Annem tabii ki bir lafla kedimizi yollayacak birisi değil ama emin olamıyorum.
Anneme bu kaygılarımı anlatmak istiyorum ama benden duşkunluk bekleyip ağlayan insan derdimi doğru duzgun dinler mi? Bence beni dinlemeyecek ve haksız cıkartacak.
Ben yurtdışında okuyorum ama sonucta kışın ve yazın eve geleceğim. En az 1 ay birlikte yaşamaktan bahsediyorum.