Bayrami da atlattik ya buyuk bir yuk kalkti uzerimden.

Samimi olmayan toplasmalar, annemin ve babamin surekli buyuklerinizi aradiniz mi seklindeki sorulari, milleti aradigimda da sanki kendileri araya araya olmuslercesine ettikleri anlamsiz sitemler... Hepsi agir geliyor ve ben kendimi hic yakin hissedemiyorum kimseye artik.

Her gun biraz daha yabancilasiyorum, her gun biraz daha yalnizlasiyorum ve her gun aidiyet hissinin eksikligini biraz daha derinden hissediyorum.

Sahip olduklarim icin minnettarim gercekten ama bir seyler eksik. Mutlu degilim. Uzulerek soyluyorum ama kimseyi sevmiyorum artik. Duygularim alinmis gibi.

Mutluluk hep uzakta ve ben hic yakalayamayacak miyim onu?