Merhaba hanımlar, oncelikle benim konum cok drmatize aman aman kotu bir konu değil bu yuzden "amaaan bu mu yani insanlar neler yaşıyor" diyecekler okumasa da olur.
Benim sıkıntım annem. Cok baskın karakterli, baskıcı, dediğim dedik bir kadın. Cocukluğumda bana psikolojik şiddetin alasını yaşatmıştır. Asla hata kabul etmeyen empati yapmayan bir yapıya sahip. Mesela ortaokulda cantamda teoman posteri bulup "başıma O mu olacaksın bu elin adamının resmini neden taşıyorsun"diye bas bas bağırabilen, yine ortaokulda sokakta erkek sınıf arkadaşım selam verdi diye 3 gun azarlayan, erkek arkadaşım olduğunu oğrendiğinde yaşım 15ti beni bekaret testine goturmeye kalkan bir kadın.
Koca kadın oldum evlendim ama hala bazen yaptığı şeyler aklıma geliyor ve boğazım duğumleniyor. Evet cok daha kotu evladına bakmayan anneler var farkındayım. Ama bir cocuk sevgiye de ihtiyac duyuyor merhamet istiyor. Ben babamı cook kucuk yaşta kaybettim ama hic baba ozlemi cekmiyorum hayatta olduğu halde anne ozlemi cekiyorum.
Memlekete baya uzaktayız eşimle. Tatillerde gittğimizde 3 gun iyi 4.gun başlıyor ya o kadar yol gelmişim istiyorum ki gozume baksın hayır eleştiriyor iğneliyor alınıyor illaki bişey buluyor. Evimdeyken gun aşırı arayıp ne pişireceğimi soruyor ve tarif vermeye başlıyor. "Kocanla iyi gecin bak" diye direktif veriyor "biz iyiyiz anne" dediğimde "yapıyorsundur sen bişeyler" diyor mesela.
Bunlar artık en hafifleri siz duşunun. Evet onu seviyorum anne hakkı denen şeyin farkındayım. Ama ondan nefret etmekten korkuyorum. Bunun icin psikolojik destek almalı mıyım yoksa bu cok şımarık bi hareket mi olur bilmiyorum.