Biliyorum bu aralar cokca konu acıyorum
Kusuruma bakmayın hakkınızı helal edin
Son 5 aydır manevi acıdan oldukca yoruldum
Ablam bana yanlış yaptı, bebeğimin hastalığı, bakıcının bebeğime kotu davranması, yolunda gitmeyen iş hayatım derken
bunaldım, yoruldum...
Eşim bana surekli mutsuz olduğumu soyluyor aslında mutsuz değilim
Bebeğimle cok keyifli vakit geciriyorum
Ama eşim bolca kalbimi kırdığı icin onun icin birşeyler yapmak istemiyorum
ona gore ben hep mutsuz olmak icin cabalayan ve beni tanıdığından beri mutsuz olan biriymişim
Yani artık kendimden şuphe eder oldum gercekten ben mutsuzluktan beslenen birimiyim diye
Mesela ornek verecek olursam; bebeğim icin goruştuğum psikolog anne+baba+bebek olarak guzel keyifli vakit gecirin dedi (bakıcının kotu davranmasından doğan sonucları gidermek icin)
bebeğimi oyun alanına goturduk eşimde 2 dakika uzaklıkta bir yerde yemek yaptırmaya gitti sipariş verdi 1 saat sonra cıkacakmış dedi ve orada bekledi gelmedi yanımıza
ben buna uzulunce neden gelmedin deyince ben sebepsiz mutsuz oluyorum
sizce ben mi abartıyorum?