6 ay oldu bebeğimi kucağıma alalı, buyuk emeklerle gozyaşlarıyla tup bebekle ve 9 ay kendime iğne vurarak sahip oldum gozumun ışığına. Ama emmedi daha doğrusu hastanede kayınvalidemle annem kavga etti cocuk bakımı konusunda, sonra eşimle annem. Sonra eve geldik kayınvalidem herşeye karıştı. Bu arada doktor sarılık dedi mama verin dedi mama verdikce annelik duygum eridi. En son sarılığı 1 ay surunce(emiyor sanıyordum beslenememiş) emzirme danışmanı tuttum. Cene ve damak bozuklugundan ememediğini soyledi. Bu esnada kayınvalidem cocuga gaz masajı yaptı cocuk ic kanama gecirdi(raporu elimde kaburgası karaciğerini cizmiş) bunun uzerine ben suclar gibi konustum onu. Kayınpederim gelip ustume yurudu. Eşim sessizce karışmadı ben de kovdum. Gitti ve 5 gun gelmedi sonrasında ailesinin boşa baskılarına ragmen barıstık bebeğim daha 50 gunluktu. Benim sutum goğuslerimden taşıyordu ama sagıp verince yeterli gelmiyordu. Bu arada biberon ememiyor kaşıkla veriyoruz. Sonra eşim ailesinden uzaklaşmak icin tayin istedi şuan en doğudayız. Eşimle toparladık aileyle mesafe koyabildik. Ama ben evladıma anne gibi hissedemiyorum. Sanki bi kuzen cocugu teyze cocugu gunu gelince alıp gidicek gibi. Cok seviyorum aklım cıkıyor onun icin mesela yedirince 1 saat uyanık bekliyorum aman kusar boğazına gider duymam uyurken diye ama benim evladım gibi sahiplenemiyorum. Emzirememek travma yarattı. Ya da yaşadıklarım travmaydı bilmiyorum.