Oncelikle herkese huzurlu geceler..
İlişkimde hep sorgulayan, kıskanan, coğu zaman kısıtlayan, cok soru soran bunaltan taraf oldum. Arkadaşlarıyla buluştuğunda bile huzursuz olan, bir yere gezmeye gittiğinde kendisini saatte bir arayarak o vakitleri dar eden bir insanım. Bu sebeplerden dolayı sevgilim coğu şeyi benden saklıyor. Nasıl oğreniyorsun derseniz arkadaş ortamımızın attığı storylerden veya tamamen tesadufen..karşıma cıkıyor bir şekilde. Kim bilir bilmediğim daha neler vardır, bilemiyorum. Bende sanıyorum ki her aradığımda nerede olduğunu anlarım veya illa caktırır.. ne sacmaymış. İstediğin kadar ara istersen her yarım saatte bir ara ruhun duymadan da kandırılabiliyorsun.. Yakaladığımda ve neden doğruyu soylemediğini sorduğumda “senden cok cekindiğim ve uzun tartışmaları bağırmaları kaldıramayacağım icin soylemedim” diyor. Şuraya gittim deyip başka yere gitmek(kotu bir yer değil), evdeyim deyip arada arabayla arkadaşlarıyla cıkmak, bazı şeyleri hic anlatmamak gibi gibi şeyler bunlar.

Sizce gercekten haklı mı, ben mi yalana teşvik ediyorum? Eğer boyle ise bu yalan soylemesini haklı kılar mı? Kendisine bu kadar guvensiz olma sebebimin kendisiyle hic alakası yok aslında, yani gecmişten gelen cok uzucu ailevi durumlar beni bu kadar kuşkucu ve guvensiz yaptı.

Bu yalanlarını yakalayınca da tumden guvensizleştim. Ama vicdan da yapıyorum bu kadar kısıtladığın icin hakediyorsun bunları diyorum kendime. Cunku gercekten cok bunalttım, aradım, sorguladım, kızdım..Hicbir zaman dediklerinden emin olamıyordum şimdi carpı beş.. Bana bir yol gosterir misiniz lutfen.. ne yapmalıyım, cok uzgunum... ne isterseniz soyleyin ki kendime geleyim