Tam yirmi sene sonra boşandım. O kadar acı ki onca emek hepsi kul oldu gitti. Eski eşim beni evliliğimiz boyunca sudan sebeplerle defalarca terk etti. Her seferinde elinden tuttum getirdim. Hayatında yaşadığı zorlukları, psikolojik rahatsızlıklarını duşunup yaptıklarını affettim. Fakat en sonunda art arda yaşanan bir dizi olay bizi boşanmaya kadar surukledi. Iki seneden fazla oldu aile bireylerim cok buyuk rahatsızlıklar gecirdi. Bu surecte sinirlerim yıprandı. Fakat gordum ki kocam olacak adam kendi havasında. Ben bir hastadan diğerine koşarken, onun onunde ağlarken bile beyefendi kendi planlarını yapıyordu umursamadan. Nihayetinde babamin kanserinin ilerlediğini oğrendiğim hafta sonu, ustelik anneler gunu o kalkıp kendisini doğru duzgun aramayan bir adamın duğunune gitmiş. Ben de zannediyorum ki annesine gitti anneler gunu icin. Tabi sonra başkalarından oğreniyorum duğune gittiğini. Niye beni de goturmedin diye sorunca da aldığım cevap "Sen hak etmiyorsun." oldu. O an dunya başıma yıkıldı. Ne kadar kotu bir insanım ki bir teselliyi hak etmiyorum. Ustelik birkac ay once de anneannemi ve halamı kaybetmişim. Vefatlarda da aynı soğuk tavır. El olsa hic değilse sırtımı sıvazlar değil mi? O bile yok. Nasıl bir vefa, nasıl bir acimasizlik. Işte, art arda yaşanan bu yok sayma tavırları hasta olduğum bir gun ev işi yaparken yardım istemem neticesinde nihayete ulaştı. Elimdeki supurgenin celik borusunu paramparca etti. Kufurler, beddualar ile sinir krizi gecirip beni terk etti. Ama bu sefer alıp getirmedim eve. Artık cok yorulmuştum. Sonunda bitti. Sonrası ilk once bir bosluk. Değersizlik hissi, hic sevilmemis olmanın uzuntusu, oğlumu nasıl yetistiregim kaygısı (Ustelik zaten cocuk, ev her şey benim uzerimde). Ardından cok iyi bir mesleğim var, Turkiye'nin yuzde onluk diliminde yer alan, başarılı bir kadın olmama rağmen hissedilen bir eziklik. En nihayetinde 20 sene boyunca nasil manipule edildiğimi , nasil degersizlestirildigimi ancak cemberin dışına cıkınca anlamam. Yine bir şaşkınlık. Ama şimdi değerinin farkına varmak, bir hafiflik, oğlumla kurduğum hayaller, belki birgun sevilme ihtimali. Şimdi biliyorum ki bazen ihtimaller bile insanı daha mutlu edebilir. Yine zaman zaman uzuntu yaşıyorum ama evliyken yaşadığım uzuntuler daha yipraticiydi. Kimi gun dizlerimde derman bile olmazdı. Ne diyelim Allah kimseyi vefasiz bir eşle sınamasın. Sağlıcakla kalın.