İyi akşamlar sevgili Kadınlar Kulubu uyeleri.
Biliyorum her birimiz aklımıza bi şeyler takıyoruz, negatife daha kolayca yonelebilyoruz. Ben de şu sıralar kafama hayli bir şeyler takıyorum. Kurtulmaya calışıyorum bunlardan. Kullandığım metod yazmak. İcimden gecenleri, beni uzen, sinir eden ne varsa yazıyorum icimden dışarı cıkartıyorum. Bunu yaptığım o gun moralim duzeliyor fakat ne yazık ki “artık” yetmiyor, yani kalıcı olmuyor. Kendi kendime yetmeye calışıyorum ama insanın yine de bi dinleyeni, anlayanı, konuştuğu, candan samimi ve icten gelerek sevgi gosterdiği birine ihtiyacı var. Bir de yapıma hassaslık eklenince bu saydıklarımı bir insanda daha cok arıyorum maalesef ve en sonunda yanız kalıyorum. Evet. Şu sıralar kendimi cok yalnız hissediyorum etrafımda insan olmasına rağmen. Yakın arkadaşlarımla bağlarımızı kopardık 1 bucuk senedir gorişmuyoruz. Onun eksikliği var baya. Gercek candan dost arıyorum bulamıyorum daha doğrusu hissedemiyorum.. Bana gelecek olursak, benimde elbette hatalarım vardır ve bunları cozmek istiyorum.
Ben 27 yaşındayım. Almanya ’da yaşıyorum. Burda doğdum, meslek lisesi tarzı okul okudum ve hep daha cok yuksek okumak istedim. Zorlu yollardan gectim - hep desteksiz. Kendi cabamla bir şeyler başarmak istedim. Orneğin uni ’ye alınmak icin okul okudum. Akabinde başardım bunu ve bu donem Universite ’de psikolojiye başladım. Son 1 senedir bu konuyla cok ilgilenip bu yola girmek istedim. Dersler hoş ilgimi cekiyor, tabi zor ve ağır. Okulun uzun olacağı biraz beni duşundurmesi haricinde iyiyim aslında. Ama okul dışındaki faktorler beni cok etkiliyor ve haliyle hassas yapımdan dolayı daha cok etkileniyorum. Bu faktorler: yaş, aile, bekar olmak, sevgi paylaşma, alma ve verme isteğinin ağırlaşması...
Evet yaşıma cok takıyorum 27 ile uzun bir universite yoluna girdim kalbimi dinleyerek. Fakat hic 27 gostermiyorum bu beni rahatlatsa da gercek şu ki 27 yaşındayım. İcerimde bir sevgi alma-verme eğilimi oluştu hemde ciddi ağır bir şekilde bunları yazarken bile ağlıyorum. Yalnızlık bana gore değil
Uni cok monoton, 200 kişilik oğrencilerin icinde hala arkadaş bulamadım kendime. İlk başlarda cok aktif, acık ve enerji sacıyordum. Şu an ise adeta sondum.. 3 sene boyle nasıl gecer ki diyorum.. sıcak bir ortama ihtiyacım var oysa..

Belki de her şey pazar gunu aile arasında olan sacma bir akşamla başladı. Benim annemle babam 67 yaşındalar be haliyle benden yaşca buyuk kardeşlerim var. Bir Abimin bir kızı var 21 yaşında mesela. Anlicanız benden kucuk ve erkek arkadaşı olduğunu bildirdi. Evliliğe gidecek bu iş. İyi hoş bunda bir sorun yok benim acımdan kıskanclık filan etmiyorum benden once evleniyor diye. Fakat aynı gece abimin bana olan sozleri kalbimi cok yaraladı. O gece ayrıyeten, evlenip ayrılan bir bayan kuzenim nişanlanmıştı ve ben bunu aileme soyledim. bu haberi abim duyar duymaz bana şunları demişti: bak o bile iki kere evleniyor, sen de şu filanca kuzenle evlensene işte”....
Orda o kadar sinirlendim ki. Cok ağır geldi..
Adeta bana: ya bak benim kızım evlenecek yakında, evlenip boşanmış kuzenin bile evleniyor sen kimseyi bulamıyorsun, bari şu koydeki seni daha onceden isteyen kuzenle evlen dedi resmen!! Ben hala kendime gelemedim o kadar zoruma gidiyor ki bu sozler..

Ben de isterim evlenmek ama olmadı işte şimdiye kadar. Sevdiğim istemedi, istemediğim sevdi beni. Boyle sacma sapan şeyler. En son istanbul ’da yaşayan birisiyle goruştum ama evlilik icin benim adım atmamı bekledi hep.. ve şu sıralar keşke evli olsam diye ic geciriyorum
doğru insanla olacak olan evliliğin beni manevi yonden besleyeceğine inanıyorum cunku doğru bir insanın enerjisini, sevgisini ve yakınlığını almak bambaşka olur..
Evlensem eşime versem sevgiyi veya daha cok cocuğuma versem o sevgiyi.. cocuğum olsa sevsem onu diye cok gecirdim icimden son zamanlarda. Biyolojik saatten midir anlamadım ama huzurlu, sıcak ve sevgiyle işildayan minik bir yuvam olsa keşke diyorum ve ordan alsam enerjimi.
Cunku enerjimi sevgiden alan bir insanım ben
Annemle babama vermeye calışıyorum sevgimi. Sağolsunlar onlarda beni seviyorlar her ne kadar benim istediğim tarzda benimle ilgilenemeselerde.

Anlicanız boyle işte. Bunalıma girdim resmen. İyi olduğum donemlerde psikolog olurum, ilerde kendi kliniğimi acarım kendimin patronu olurum diyorum, kotu olduğum donemlerde ise benden ne psikoloğu olur ki diye down oluyorum.

mistik, gizemli, hassas, duygusal olduğum kadar analiz etmeyi, anlamayı iyi hissettirmeyi huzuru seven birisiyim ve sevginin en guclu kaynak olduğunu bildiğim icin aslında yaymak istiyordum bu mesajı fakat ben sevgi goremezsem nasıl olacak bu iş? Ağlicam resmen.. pek stabil değilim ama moralim yerinde olunca dunyayı yerinden oynatacak gucte oluyorum.. Boyle cok tuhaf bir insanım gercekten.. oyle işte ((((((