merhaba hanımlar
umarım gununuz guzel geciyordur. ben biraz mutsuzum. kendimi cok ozledim, kaybettiklerimin arasında en cok kendimi ozledim.

2 yaşında bir kızım var, calışıyorum. eşim işsiz. maaşımın yarısı borclara gidiyor. kira,faturalar, mutfak masrafı, kızımın maması, bezi, kıyafeti şusu busu derken elimizde bir şey kalmıyor. kac aydır ne kıyafet alabiliyorum ne kuafore gidebiliyorum. doğumdan onceki kiloma 2-3 kilo var onu verebilsem duzgun kıyafetlerim var aslında ama ben o kadar boş verdim ki o 2-3 kiloyu bile veremiyorum. uniforma gibi aynı şeyleri giyip sacımı arkadan şoyle bir toplayıp geliyorum işe. ne makyaj ne kendine ozenme hicbir şey kalmadı bende.

eskiden haftada 2 kitap bitiren ben 2 yıldır tek bir kitap okumadım. halbuki bana ne kadar iyi geliyordu ne kadar seviyordum. şimdi kitaba vereceğim parayı cocuğun bir ihtiyacına ayırırız diye duşunuyorum, zaten kitap okumaya bile zamanım yok.

sabah kızım benimle uyanıyor surekli kucak istiyor evden nasıl cıktığımı bilmiyorum sac, makyaj şoyle dursun. zaten icimden de gelmiyor.. yanlış anlaşılmasın kızımın varlığına bin şukur. benim icimden cok şeyler koptu gitti. hicbir şeyden zevk almıyorum, guluyorum ama uzun zamandır icimden gelerek doya doya değil. cok yorgunum, cok mutsuzum.

kendimi cok ozledim..

depresyonda mıyım acaba diye soruyorum kendime, bilmiyorum..