Başlıktanda anlaşılacagı gibi kendimi bildim bileli şiddet ve zorbalıkla buyudum (26 yaşımdayım) ve bunları yapan babam... calıştığım ofis bizim kendi ofisimiz. surekli başkalarının yanında aşağılamalar, pis pis konuşmalar, kalk şurayı temizle, kalk bunu yap, param sana haram olsun gibi sozler, ustune ustluk ağıza alınmayacak kelimeler. Kendimi geliştirmiş okumuş biri olarak ustelik bi kadın olarak bunları kaldıramıyorum, kendime yakıştıramıyorum, utanıyorum, babam olmasında yanında durmaktan utanıyorum. kendisi ilkokul mezunu bile değilken benim master diplomama cop diyor. surenecekmişim, ac kalacakmışım. Para goz olduğumu, onun olmesini bekleyip butun herşeyi yiyecekmişim. tum bunları ofis calışanlarının onunde soyluyor ve cok utanıyorum.. onlarda boşver birgun hayat sana gulecek diyor, beni teselli ediyorlar ama bilmiyorlar ki birde evde yıllarca şiddet gordum...
Bu anlattıklarım ofiste gecen her gunum siz şanslısınız ki temiz kalpli bi babanız var, bazen bu forumda okuyoum şu derdim var bu derdim var, aslında derdiniz yok, şukredin! bunları yazarken bile ağlıyorum.. bu anlattğım şey yaşadığım şeylerin yuzde biri.. 26 yaşındayım ama hayat cok ağır geliyor hergun.. bazen yine şukrediyorum ya durumumuz kotu olsaydı ne olurdu daha beter olurdu belki silahla ceker vururdu. buna da şukur! ama artık dayanamıyorum yaşıtlarıma bakıyorum guluyor eğleniyor ben ise suratım hep asık hep asık, huzurlu değilim. ne aile sevgisi gordum ne arkadaş.. hep yalnız buyudum ama yine dimdik ayakta kaldım, kendimi geliştirdim, hep iyi yanından baktım... ama gulmeyi unuttum...

Belki bir kac tavsiye beni daha guclu kılar.. sevgiler