Merhaba,

Bu kez bambaşka bir sorunla karşınızdayım. Evet başlıktan da anlayacağınız uzere 3,5 yıl once kapandım. Kapanmama eşim “vesile” oldu. Sakın eşin yuzunden kapatmışsın zaten Allah icin değilmiş demeyin. Cunku ben normalde cok acıktım namaz kılmaya başladım sonra zamanla pantolonumun uzerine uzun bir şeyler giyeyim diye duşundum tamamen kendi isteğimle. Bir mağazaya girdik o sırada kasiyer kızın ve eşimin telkinleriyle ileride yapmayı duşunduğum şeyi gercekleştirdim. Bu zaten benim duşuncemdi yapmam gerekiyor diye duşunuyordum ama cesaretim yoktu. Sonra bir an bunu yaşayıp gormeden bilemeyeceğimi hissettim ve yaşayarak yapabilip yapamayacağımı gormek istedim ve mağazadan oyle kapalı cıktım. İlk başta cok duygulandım ağladım hatta arabada eve gelirken. İnşallah cıkarmam asla dedim kendi kendime. İlk zamanlar zorlandığım zamanlar da oldu ama zamanla alıştım gibi... Gibi diyorum cunku hala acık olma duşuncesi beni cezbediyor. Hep aklıma geliyor o halim. Kendimi boyle beğenmiyorum sanki başkasıymışım gibi hissediyorum. Hep mucadele ediyorum Allah icin ama ozellikle iş cevrem cok farklı bir kesim olduğu icin kendimi tuhaf hissediyorum. Sanki dışlanmışım mutsuzum gibi... Kucuklukten beri oyle yetişseydim eminim kolay olurdu. Şimdi bunca zaman sonra; son 6-7 aydır neredeyse hep acılma duşuncesi geciyor aklımdan. Ustelik tesetturun hakkını verebildiğimi sanmıyorum. Makyaj yapmamalıyım ama hafif de olsa yapıyorum. Dar pantolon giyiyorsam uzerine uzun tunik giyiniyorum. Vucut hatlarımı belli etmiyorum ama yine de uyum peşindeyim. Kendimi sorguluyorum ama nefis mucadelem de bitmiyor. İnsan kapandı diye her şeyden kendini soyutlayamıyor. Keşke soyutlasa ama takvanın da dereceleri var. Sizden ricam kapalı ama neler neler yapıyor gibi ornekleri vermeyin. Ya da kapalı ama benden daha dikkat cekiyor vs de demeyin. Dediğim gibi turlu turlu nefis mucadelesi var. Ben de onlardan biriyim. Acılırsam bunca zaman sonra kim ne der diye de duşunmuyorum. Benimle aynı durumu yaşayan var mı merak ediyorum. Bir de 34 yaşına gireceğim. Şimdi acılırsam bir daha ileride kapanmaya korkar mıyım onu da bilmiyorum. Yani gecici bir istek mi yoksa hep boyle aklımdan gececek mi diye duşunmekten yoruldum!... Şu da bir gercek ki acsam sacımı sanki rahatlayacağım Allah affetsin.. Konu din ile alakalı biliyorum ama konunun kapanmaması icin cok dine dayandırmadan ve tartışmadan yorum yaparsanız sevinirim. Ne yapmalıyım sizce? Mucadeleye devam mı etmeliyim yoksa aklımdan atamadığım şeyi mi yapmalıyım? Kac aydır cok kotu hissediyorum kendimi...