Cok doluyum bugun. Hem kendime cok kızgınım, hem de kendimi daha cok sevmeye karar verdim, daha anlayışla yaklaşmaya karar verdim. Hayatın telaşesine oyle kaptırmışım ki kendimi, bomboş şeylere takılıyormuşum. Neymiş gobeğim cirkinmiş, neymiş sevgilim bana yeterince ilgi gostermiyormuş, o istediğim kazak tukenmiş, cok şanssızmışım ve daha neler neler.
Bugun gun icinde birisi yakın olmak uzere iki kişinin olum haberini aldım. Uzaktan tanıdığım birinin de yoğun bakımda olduğunu oğrendim. Dank etti birden kafama, hayatlarımız pamuk ipliğine bağlı resmen ama bizler hep bir plan icerisindeyiz, kavga icerisindeyiz, kendimizle uğraş icerisindeyiz. Cok kızdım kendime, oyle gereksiz şeyleri takıyormuşum ki... Hep bir şeylere gec kalmaktan korkmuşumdur. İzleyemediğim onca filmler, okumak istediğim onca kitaplar, gezmek istediğim ulkeler, duşununce daha o kadar cok şey var ki. Ama hep unutuyorum hayat kargaşası icerisinde. Neden boyleyiz? Neden olum olunca ancak yaşamak aklımıza geliyor hayatın kıymetini anlıyoruz? Cok doluyum kusura bakmayın icimi birilerine dokmek istedim tum gun resmen ruh gibiydim. Vaktinizi ayırdığınız icin teşekkur ederim.