Merhaba Arkadaşlar...
yaşadıklarimin coğunu icime attim...
kimseye anlatamadim anneme babama bile..
eşimede...
artık ne diyecegimi bilmiyorum..
gecmiş beni birakmiyor. o kadar doluyum ki.. icinden cikamiyorum agzimdan pul gibi dokemiyorum...
sonra nolduu..
bi anca ışığı acık birakmalara... ceşmeyi acık birakmalari pencereyi kapatmayı unutmalar.. yemegi unutmalara başlandi..
eşim bunu farketti o benim yuzumden hic kontrol etmeden cikmiyor evden...
ne olduysa bende bilmiyorum..
inanilmaz ic yorgunluğu...
Olsem de kurtulsam diyorum ama vazgeciyorum...
Cok yoruldum kızlar..;
herşeye rağmen hayata pozitif bakmaya calışıyorum... nereye kadarrr......
kime anlatacaktim donup baktığımda herkes arkamdan konuşuyor... yuzume guluyor. kime guvenecegim bu hayata....
guvenecek insan mi kaldı bu devirde...