Annem ozunde cok iyi bir kadın,cok fedakar abim ve benim icin tabiri caizse sacını supurge etti.Bekarken ben de ailemin maddi manevi yanında oldum birbirimize cok bağlı bir aileydik her zaman şimdi evliyim bir evladım var. Annem sağ olsun bebeğim kucuk olduğu icin farklı şehirde oldukları halde babamla beraber gelip ilgileniyor bir kac gun yardım edip gidiyor derdin ne o zaman diyeceksiniz. Derdim annemin kendimi bildim bileli bana beddua etmesi,sevdiğini soylediği halde davranışlarında bunun zerresini gostermemesi,eşimin yanında da bu olumsuz davranışlarına devam etmesi.Annemi arkadaş ortamıma da goturdum bekarken tum arkadaşlarımla tanıştırdım,hediyeler aldım,hic birşey esirgemedim(hala oyleyim).Ne yaparsam yapıyım davranışları değişmiyor.Cok sinirli bir yapıya sahip ben de sabır taşı değilim cevap veriyorum sabrım taştığında.Babamla aramızın iyi olması da mutlu etmiyor annemi,babam rahatsız onu benim hastalandırdığımı iddia ediyor.Eşim annemle ilgili en ufak laf etse kavga cıkarıyorum annemle ilgili konuşamazsın diyorum.Gardrobub uzerindeki tozu calışan ve bebeği olan kadınlar her gun mu temizliyor eşimin yanında bundan bahsedip benim temiz titiz olmadığımı ima ediyor.Arkadaşlarım yemek,temizlik hic birşeyden anlamıyor bakıyorum onları anneleri yere goğe sığdıramıyor.Ben bir dakika oturmuyorum evimle,eşimle,cocuğumla ilgileniyorum ustune bir de kusur aramaya calışıyor.Ovulmeyi beklemiyorum ama yermesinden de cok yoruldum.O benim canım ama eşimin yanında bu şekilde davranması cok uzuyor.Babamın uzulduğunu gormek de beni kahrediyor.Her gelip gittiklerinde ağlıyorum.Keşke az daha sabırlı olsam cevap vermeseydim diye,ama olmuyor.Bana yaptığı yardımları ettiği bir lafla bitiriyor.Surekli kırılıyorum,Doğumdan geldiğim gun bile kırdı beni.Annemin onayladığı benim de aşık olduğum adamla evlendim,ciddi anlamda hic uzmedim ailemi.
Sadece ben mi bu durumdayım yoksa her aile mi boyle.