Merhaba,
Uzun zamandır bu durum ben de mevcut. Cocuklarim olduktan sonra daha da belirginlesti.

Bana başkaları guvenebiliyor.
Ve nedense ben de kendime cok guveniyorum. Benden kimseye zarar gelsin istemiyorum. Iyilik yapmak hoşuma gidiyor.

Ben kimseye cocuğumu emanet edemiyorum bakmazlar diye.
En yakın derece akrabam evde dururken diyelim ki anne ya da kv onlara bırakıp markete gitsem koşa koşa gidiyorum. Aklım evde kalıyor.

Kariyerim bile bu yuzden bitti. Kendi ellerimle son verdim, ev kadını bebeklerimin başında duran annesi olmayı sectim. Onlarla olduğum icin cok mutluyum. Iyi ki calışmıyorum benim gibi kimse bakamaz diyorum.

Konu bur tek cocuk değil tabi ki.

Eski arkadaşlarıma sonsuz guvenirken yeni edindiğim arkadaslara guvenemiyorum.
Sanki hep arkamdan konusuyorlarmis yuzume gulup arkamdan kinle kiskanclikla bakiyorlarmis gibi hissediyorum.
Hayatıma yeni arkadaş alamıyorum. Eski girişimci ruhumu kaybettim. Arkadaş canlısı halimi ozluyorum. Ama birileriyle tanışıp samimi olmaya başladığımda sanırım guvensizlik hissim enerjim karşıya yansıyor olmalı ki birden ipler kopuyor bir daha gorursmek istemiyorum. Onlarda istemiyor.

Kimse beni anlamıyor gibi hissediyorum. Herkes bencil gibi geliyor. Sanki bana yakın davranan kişi sadece beni kullanmak istiyor gibi geliyor.

Bir de olum u duşunuyorum surekli. Her an olecekmisim gibi yaşıyorum. Eşim cok iyi davranır ama

sanki o kotu haberler beni cok etkiliyor. Eşim de bana kotuluk yapabilir diye duşunuyorum.
Paronaya değilim . Oyle olsam kotuluk yapmış gibi duşunurum kotu davranirim. Ama o oyle biri değil oyle bir şey yapmaz deyip sariliyorum.

Beni aranızda gercekten anlayan birileri olsun istiyorum.

Bu durum beni inanılmaz rahatsız ediyor.