Merhaba hanımlar, icimi dokmeye geldim yine cok doluyum.
Eski konularımı okuyan varsa bilenler bilir ozet geceyim. Genc işi gucu kendine gore kariyeri olan calışan Bi kadınım. Ailemden ve nişanlımdan cok uzak Bi şehirde tek başıma yaşıyorum. Hem maddi, hem psikolojik olarak epey zor gunler gecirdim. Babamla bozığum beni para istemek dışında aramadığı icin, beni cok uzdu icime attım hep sinirimi kırgınlığımı. En sonda patladım ve "benim moralimi bozmaktan başka bir şey yapmıyprsun benimle evladın gibi konuşana ve para istemek dışında herhangi bir şey icin arayana kadar lutfen beni arama" dedim. Aramadı tabiki. Anlamsız Bi şekilde daha da uzuldum tek başıma evladı olarak Bi şehirdeyim sonucta.
Her neyse yuzum gulmedi hic hep sıkıntılar dertler... Hayatımda Bi adam var yaklaşık altı yıldır. Hep şanslı olduğumu duşunurdum ne guzel hep yanımda bari o destekcim diye. İş icin başka şehire taşınmak icin cok uğraştım cok calıştım hayal ettiğim Bi kariyer icin Bi adım attım. Aynı zamanlarda sevgilim de başka bir şey icin cabalıyordu ama olmadı. Cok cok uzuldu aynı şekilde ben de. Destek oldum ona hep kendi sevincimi yaşayamadım ona uzulmekten. Hatta kendimi suclu bile hissettim boyle Bi durumda onu yalnız bırakıp kilometrelerce uzağa gidiyorum diye.
Derken zaman gecti ben binbir turlu zorlukla gunlerimi gecirdim Burda ve şu an ağzıma kadar doluyum. Calıştığım işte mobbing goruyorum ve dayanılmaz boyuta geldi son bir aydır. Uyku uyuyamıyorum sabah alarm calınca bağıra bağıra ağlayasım geliyor işe gitmek istemiyorum. Gercekten cok zor geliyor artık dayanmak mobbinge. Benim tam bu zorluklarım başladığı zamanlar sevgilim de işleri duzeltti hayatını duzeltti. Hayal ettiği ama elde edemediği şeye ulaşmak icin epey yol kat etti. İnşallah elde edecek. Sanki Bi sınav gibi hicbir zaman ikimizin hayatı beraber duzgun olamıyor. Allah ona daha cok versin ama psikolojim bitik Bi durumda icten Bi şekilde gulumseyerek dinleyemiyorum bile onun mutluluğunu.
Ama asıl problem sevgilim işleri yoluna koyduktan sonra cok değişti. 5 6 yıldır tanıdığım adam gitti bambaşka Bi adam geldi. Cok fazla kendi dertlerimle onu boğmuyordum ama bu aralar ne zaman dertleşmek istesem inanılmaz acımasız Bi tepkiyle karşılaştım. Gitmek istediğimi artık dayanamadığımı soyledim ve ondan da hayatımdaki adam olarak cesaret bekledim. (istifa edersem emeklerim cop olacak ve kariyerimi bitirmiş olacam ama maddi olarak başka bir iş bulmam cok kolay) Ama şok oldum tepkisi karşısında. Bana durup "secimini yaptın ve gittin. İyice duşunup karar verseydin ben ne yapabilirim." dedi. Cok kırıldım ve daha fazla konuşmadım onla. Sonra benimle tekrar konuşmak istediğinde de cumleleri hep bu yonde donuyor. Sanki ben aylar once onun hayallerinden calıp bu şehre geldim. Sanki aylardır onun derdini paylaşmadım bu aşamaya gelmesinde ona destek olmadım gibi konuşuyor. Boyle bir adam değildi. Beni aradığı zaman hicbir şey olmamış gibi konuşuyor şu an. Ama cok kırgınım. Sadece icinde bulunduğu mutluluktan bahsediyor ama dayanamıyorum zaten kotuyum ve ozur bekliyorum. Elimden geleni yapıyorum mutluluğuna golge duşurmemek icin hatta gecen gun şehir değiştirme fikri olduğunu soyledi ve ben de ona "gitmeye karar verirsen oraya geciş isteyebilirim Burda kalmak istemiyorum zaten" dedim. Bana "sen bilirsin geliyorsan gel, yani benim gelmemi bırakıp seni mi konuşalım" dedi. O zamandan beri konuşmuyorum mesaj attı yanıtlamadım aradı acmadım. İnsan demez mi sen bana gecen gun cok kotuyum diye ağlamıştın ne oluyor diye.
Kızlar cok uzun oldu ama siz olsanız ne yaparsınız? Bu adam niye boyle oldu sizce? Ben ilişkimin nasıl 180 derece donduğunu mu duşuneyim yoksa gitmek kalmak arasında secim mi yapayım?
Siz olsanızne yapardınız?