Kendime cok acıyorum bazen hele ki şu an cok yalnızım kendinden başla kimsesi olmayan yapayalnız biri bi kac gundur konsere gitmek icin bana eşlik edebilecek bir kişiyi bile bulamadım. Heryere tek gidiyorum buraya gitmeyeyim dedim haftasınu sevdiğim yazarın soyleyişi var kuzenime sen de gel dedim ( kuzen grubuna da yalvarıyorum kac gundur benle konsere gelin diye ) hic biri cevap vermedi en son biri arkadaşıma davetliyim yazmış .
taoam yalnızlığı seviyorum şikayetci de değilim ama bu kadarı cok fazla. Can dostu arkadaşı , sırdaşı olanlara o kadar imreniyorum ki bulunmaz bir nimet benim icin. Hep sorguluyorum kendimi ben arkadaş olunası bi insan değil miyim buna layık değil miyim diye? Herkes kadar benim de kusurlarım vardır ama Arkadaşı olan herkes kusursuz mu? Bir derdimi paylaşacak acıma mutluluğuma ortak olacak hic kimsem yok . Bu zamana kadar hicsevgilim olmadı hic de gerekli hissetmedim ama dpst acısı hep icimde . Tam buldum derken yıllar once onceki konularımda da bahsettiğim dost kazığı yedim . Hep guvendiğim inandığım kim varsa sırtımdan vurdu. Her yerde olduğu gibi arkadaşlıkta da beceriksizim
az once gelen mesaj son damla oldu hıckıra hıckıra ağlıyorum şimdi. Bu dunyada benşm de nasibime duşen yapayalnız kalmakmış bir kız kardeşim bile yok sevgilim yok hic kimsem yok. İş arkadaşların bile ilgisini cekti soruyordular hic arkadaşın yok mu ziyaretine gelen. Oysa benim hayırlı olsun ciceği gonderdiğim insanlar yoldan gecerken uğramaya bile layık gormediler beni. Ne yaptım ben niye olmadı niye olmuyor