Az sonra.

Kızgınım kendime. Ezik ezik davranmama.

Mesele şu, ben 26 yaşındayım hala ailemden ayrılıcam diye korkuyorum, uzuluyorum falan. Eşek kadar olmuşum.
Onumde gercekten guzel fırsatlar var, ailemin de gozleri parlıyor duyunca.
Daha once yapmadığım şey de değil, iki farklı ulkede sıfırdan başlayıp yaşadım, okudum, calıştım. O kadar ulke, yer gezdim.
Yine yaparım.
Ama burada oyle guvende hissediyorum ki.

Ben yokken başlarına bir şey gelecek diye korkuyorum.
Zamanında uzdum onları diye suclu hissediyorum.
Ya bir gun yeterince zaman geciremedim dersem diye korkuyorum.

Ha buradayken napıyorsunuz deseniz, ben yurt dışındayken daha cok konuşuyorduk aslında. Cunku onlar işe gidiyor eve geliyor, arada bir iki arkadaşlarıyla cıkarsa. Anlatacak bir şey olmuyor diyorlar. Benim zaten yok, nolabilir, boştayım. Ordayken her gun birikiyordu anlatacağım şeyler cok uzun uzun konuşuyorduk. Televizyon da izlemiyoruz, oyle bir alışkanlığımız yok. Yazın falan en azından denize, bağ, bayıra gidiyorduk şimdi o da yok. Kardeşimle cok konuşuyoruz cunku capstir, bilgisayar oyunudur vs.dir tabi boş muhabbet yapabiliyoruz. Sonra kendimi suclu hissediyorum ama napıcam? Siz mesela akşamları napıyorsunuz ailenizle? Ne bileyim babam mac izlemek istiyor, erken uyumak istiyorlar falan, bir hareket yok yani evde anca komik bir şeyler falan olursa veya da nasılsın, napıyorsun vs muhabbetleri

Neyse işte ben de sardım bilgisayar oyunları oynuyorum boş boş. Heh bilgisayar bozuldu yine kaldım gercek hayatla, kacındıklarımla baş başa şimdi size mızıklanıyorum işte

Sanki kayıp kıta mu ya taşınıyormuşum gibi bir tripler icerisindeyim. Sanki ucak yok, sanki ulkeye bir bakıp cıkamıyorsun. Sanki Turkiyede olsam ailemle aynı şehirde akademik kariyer yapabilicem. Sanki başka şehire taşınsam her hafta gorebilicem ailemi. (Goremem dimi?)
Yaşımdaki insanlar coluk cocuğa falan karışıyor yav.

Ama ne yapıcam? Burası kimsenin sallamadığı kucuk bir yer ki ailem de ya deniz kenarı ya bağ bayır kenarı bir yere taşınmak niyetinde. Şimdi yanlarına 3. teker olup, eteklerine yapışıp pardon sizin bahce domateslerine ben de ortağım mı diyeyim? Pardon ben pısırık pısırık korkularımdan dunyaya acılmıyorum mu diyeyim? Siz bu kadar bekliyorsunuz benim başarımı ben korkağım mı diyeyim?

Hemen başlayabilir misiniz diyorlar? Evet cıkmıyor ya ne ağzımdan ne klavyemden işte. Puf.

Dağınık olduysa kusura bakmayın, uyuyamadım, şu saat oldu. Başım ağrıdı, artık kacta kalkarım bilmiyorum

Gideyim de ezik pısırık pıs pıs uyuyayım ben