Herkese merhabalar. Geceniz guzel olsun inşallah .
Artık dolup taştığım noktada birbirlerine anlatmak istedim. Konu biraz uzun olabilir.
26 yaşında 1.5 senedir calışan bir muhendisim. Evli kardeşlerim var ve bekar olan bir ağabeyim var. Cok ağır bir işte calışıyorum. Ve aylık 3500 tl civarında mesailer ile elde ettiğim bir gelirim var.
Bu zamana dek herşeyi mucadele ederek kazanmak zorunda kaldım. Benim icin hic bir kapı acılmadı, referans olunmadı, olumsuz bir durumda ailem tarafından nasılsın diye sorulmadı hep ben birşeylere cekiduzen vermek zorunda kaldım. Bu yuzden de kimseye eyvallahı olmayan biri oldum cıktım.
Olaylara nasıl başlanır, yılların enkazı nasıl anlatılır bilmiyorum. Benim ağabeyim uyuşturucu kullanıyor yaklaşık 7 senedir. Ve kronik bir şekilde ailemizde problemler nuksediyor.
Şoyle ki kullanıp yakalanır. Annem sınır krizi gecirir,babam ofke nobeti gecirir. Ben once annemi ayıltmaya calışırım, babamı sakinleştirmek icin uğraşırım en son ise abime sitem eder yapma diye yalvarırım. Ve gunun sonunda hic kimsenin aklına ne halde olduğum, psikolojimin ne durumda olduğunu sormak gelmez.
Abim babamla calışıyor. Her olayda git işini bul der fakat ertesi gun cebinde arabanın anahtarı, parası tekrar aynı hayatına doner. Ama ben donemem. Zihnimde surekli tekrar tekrar olaylar yaşanır. Cok mu guclu yoksa cok mu aciz olduğum konusunda asla bir sonuca varamadım zaten kimse de sorgulamadı bunu.
Defalarca tedavi olması icin yalvardım. Sabahlara kadar psikolog araştırdım. Hic birinde de abim karşıma oturup konuşmadı benimle. Ben bağımlı değilim kullanmıyorum dedi. Alay edercesine..
Artık babamın abim hakkındaki sitemlerini dinlemiyorum. Altına arabası veriliyor cebine parası konuyor. Bu iltiması veren sensin anlatma bana birşeyler diyorum.
Esasen cok vicdanlı bir insanım ama artık aileme bu konuda uzulmuyorum. Ben bir başkasının hayatını yaşamak, tercihlerini yaşamak zorunda değilim. Onlar bazı şeylerin uzerini kapatarak yaşamaktan memnun gozukuyorlar fakat ben bu değilim.
Manevi acıdan yaşanan bu problemlerden dolayı cok icime kapandım evde kimse ile sohbetim olmuyor. Babama o kadar kızgınım ki onunla konuşmak icimden gelmiyor. Sadece odamda vakit geciriyorum. Kac defa dedim bu evde huzurlu ve mutlu değilim.
Maddi acıdan da cok yıprandım. Ailemin mutfak alışverişine destek oluyorum. Bu da yetmezmiş gibi
abimin kullanacağı sıfır bir araba alınıp bana 10 bin tl kredi cektirip bu ayın sonunda elden hepsini vereceklerini soylediler. Fakat sozlerine o kadar guvenmiyorum ki vereceklerini bile duşunmuyorum cunku borcuna sadık bir insan konu ben isem. Yanı bir evlatları daha konforlu olsun diye diğer evlatlarına maddi yonden zorluk cıkardılar.
Benim kyk borcumun olduğunu bile bile.
Kaldı ki sevgilim olduğunu ve artık evlenmek isteyebileceğimi bile bile..
Maddi ve manevi arkamda ailemi goremiyorum. Ve huzurlu bir ortamda yaşamıyorum.
Evliliği asla bir kurtuluş olarak gorenlerden değilim fakat bu evden gitmenin bana cok iyi geleceğini biliyorum. Ve evlenmeden ayrı eve cıkmanın onlar icin onaylanmayacağını da..
Sadece icimi dokmek istedim.