Merhaba arkadaşlar
Buraya son yedi ayda (yani evlendiğimden bu yana) cok fazla konu acar oldum.
Cunku mezun oldum ve evdeyim butun gun. Hayatım hep egitimle mesgul olmakla gecti ve ilk kez bu kadar boş kaldım. Bu da kendi icime kapanmama ve kendimle hesaplaşmama sebep oldu. Yazıda hic iyi degilim, aslında size anlatmak istediğim o kadar cok sey var ki actığım hicbir konuda bunu tam yapamadığım icin tatmin olamıyorum.
Konuya gelecek olursak. Bazı yaptıklarım konusunda kendimi affedemiyorum. Mesela
(asla kibir degil inanın) hic dengim olmayan birine şans verdim( şans verdim dedigim kişi eşim degil, eşimden bir once tanıştığım kişi), kısa surede evlilik kararı aldım. Bu kadar fevri olmamın sebebi kesinlikle psikolojik olarak iyi olmamamdı bence ve de ailemden uzaklaşmak istedim. Cunku kendimi bildim bileli hep huzursuz bir aile ortamında olduk. Babam alkol yuzunden bizi mahvetti diyeyim kısaca. Ben de bir yuvam olsun diye hep birilerine inandım guvendim. Ama eşimden bir onceki kişi o kadar aşağılık biriydi ki. Onunla sadece bir bucuk ay goruştum. Cık şukur nişan vs olmadan bitti. Kendimi asla affetmiyorum. Yakınlaşmalarımı, ailemle tanıştırmamı, ailemi o kişi icin uzmemi.. Surekli o pislik kişi ile olan gecmişim gozumun onunde ve gercekten bu pişmanlığı atlatamıyorum. Tekstil ortamında tanışmıştık. Universitede oğrenci iken cok parasız oldugum bir donemde her anlamda leş gibi olan bir ortamda calıştım. Kendimi bunun icin de affetmiyorum. Keşke merdiven vs silseydim ama orada calışmasaydım, o kişi ile fe tanışmazdım. Sanki adam olduroek gibi geri donuşu olmayan bir gunah işlemişcesine kendimi affedemiyorum.
Nasıl desem kendinize asla yakıştıramayacagınız bir şeyi bir donem yaptığınızı duşunun bunun gibi. Bunu nasıl aşabilirim?
İkincisi de boyle boş boş evde durmak istemiyorum. Kpss kazanana kadar calışmak istiyorum sınava ama ucretli oğretmenlik yapmak istemiyorum. Başka ne yapabilirim boş durmamak icin. Hayatım boyle bomboş gececek gibi bir hisse kapılıyorum surekli.
Bir yandan da hayatımı zihinsel olarak duzene soktuğumu duşunuyorum. İlk kez bu kadar boş kaldım ve ihmal ettigim her şeye zaman ayırabiliyorum.
Şunu biliyorum ki takıntılı biriyim, karamsarlık da var. Terapi almam lazım ama maddi olarak imkansız. Ben de sizlerden destek almak istedim.
Bunları yazıyor olmak bile iyi geliyor