36 yaşındayım.24 yaşında annemin kansere yakalandığını oğrendik.son evrede idi .13 yaşında kardeşime hissetirmemeye calıssakta tabi ki oğrendi. ilk zamanlar yılın hergunu ağladım hergunu ama.sonra bazen umutlu oldum sonrasında yine karamsar.Anksiyete ve panik atak başladı.Pskiyatrist antidepresana başlattı 5 yıl kullandım.Yine cok iyi değildim ama en azından panik atak krizlerim azalmıştı.Sevgili babacım bebek gibi bakıyodu annecime.Annem de o haliyle moral veriyodu hepimize .bi erkekle ile tanıştım bana iyi geliyodu daha mutlu ve umut doluydum onla iken.Bi sure sonra onla da tartışmalarımız oldu bi kac kez ayrıldık tekrar beraber olduk.

Annecimi 2015 yılında kaybettik.Acıyı ve travmayı tarif edemicem.
2016 yılında erkek arkadaşımla evlendik.2017 yılında babamı evlendirdik!

10 senedir benle olan cikolata kistlerim vardı onlar icin doktora gittiğimde değerlerimin erken menopoz gostergesi olduğunu ve bundan sonra surekli duyacağım bazı terimlere maruz kaldım.hemen tup bebek doktoru bulduk gunde 1 paket ictiğim sigarayı ertesi gun bıraktım beni gecici menopoza soktular 3 ay.Aman Allahım neydi bunlar zaten anksiyete sorunum vardı uzerine birde bunlar eklendi neler oluyodu araştırmalar kurler esime yaşadıklarımı hic bi zaman anlatamama..cunku ona gore normal olurdu ne gerek vardı bunlara acele etmiştik.(0,16 amh 21 fsh ile acele etmiştik)Her zaman haklı olduğu icin ben coğu zaman haksız olmayı seciyodum Mutsuz olmamak icin.3 ay sonrası iğnelere başladık 4 yumurta toplandı 2 tanesi 5.gune geldi dondurduk.1 ay sonra transfer oldu ve 1 tanesi tuttu.Cok sanslıydım.
8.haftadan sonra kanamalarım oldu bu arada esim kredi cekerek yurtdışında doğum yapmamı istedi .benim gibi sığ olmadığı icin bebek icin en iyisini duşunmuştu.o ara hergun kanamalarım oluyo tartışmalar baslıyo annesigil karsı cıkınca kavgalar oluyo olan yine bana oluyo.neyse direnmek asla care değil o en iyisini bilir.ama ben ciddi duşuk tehlikesi icindeyim surekli acillerdeyiz 2 gun suratı asık 1 gun iyi.ikna olmasada yurtdışı iptal oldu cok sukur bunu da atlattık sonra beni tatile cıkardı keyifli gunler gecirdik.3 ay filan kendimi preneses gibi hissetmesemde iyiydi.
Ara ara beni bozmaları ,psikolojin iyi değil diye laf sokmaları ,hamileliğin hormonlarını bu kadar etkileyeceğini duşunmuyorum demeleri oluyor tabi.Her doktora gidişimde inşallah bu ultrason zarar vermiyodur inşallah boyledir soyledir… soylenmeleri devam ediyor tabi.Benim ihtiyacım olan şey basımı dizine yaslayabilmek her sıkıntımda .Ama ben sıkıntımı soyleyince ona gore sıkıntı olmadığı icin onemsemeyerek bir de uzerine de bana kızmak bebeğe zarar veriyosun diye. Annem olsa herseye yeter ben kendimi bu kadar bitik hissetmem belki ama yok.

32 .haftada az bi kanama daha oldu ben başka bi ile gidelim başka bi doktora gidelim istiyodum ama soylemeyodm cunku herseyi abarttığımın farkındaydım kanıksamıştım.aslında cok haksız değillerdi ama bende haksız değildim.Neyse..
33.haftada yine bi kanama apar topar hastane gece bi yarısı serum takıldı nstler ilaclar.o arada bu bebeğe zarar vermicekmi niye herseyi sorgulamadan kabul ediyoruz demeler o ana serumu cıkarıp gidesim geldi ama durdum.Zaten son derece zorlu bi hamileliğim var mide yanmasından son 2 ay 2 saat uyuyabilimişim migren ve hamileliğini diğer sıkıntılarını saymıyorum.Bir yandan memurluk yapıyorum gunde 8 saat calışıyorum. Sabır dedim sustum.2 gun sonra beni ilceden ile sevkettiler ambulansla .sezeryan doğumdan 5 saat sonra bebeğimi kaybettim.Net bi sebep yok..
Sonsuz bi karanlık sonsuz bi umutsuzluk sonsuz bi mutsuzluk..
Yeniden baslıcaktık tedaviye esim cok destekciydi kendisinde buldu senin solediklerini abartı buldum hep dedi yanılmışım affet dedi.7 ay hic sesini yukseltmedi hic kavgamız olmadı.Temmuzda tup bebek icin 1 yumurta toplandı .havuz yapalım dendi.Surekli araştırmalar icindeydim bu sure icinde sağlıklı beslenme,yabancı makaleler,kurler ,antioksidanlar,,,Eşim yine ufak tefek terslemelere başladı onu değiştiremezdim ve ben onu seviyodum o da beni.Tolere etmem lazımdı bu tarz ufak seyleri..
Bu ay tekrar toplama oldu 1 tane yumurtam transfer edildi.Şimdi beklemedeyim .Annecimin olum gunu 21 Aralık test gunum.İtiraf etmek gerekirse cok umutsuzum oncekinde yaşadığımı hic bi belirti yok.Gun icinde icimden surekli ağlamak geliyor.gece bi anda uyanıyorum hangi esmalardı zikretmem gereken diye duşunuyorum ..dışardan kendime bakınca psikolojisi cok kotu zavallı biri gibi goruyorum.Biri yuzume baksa neyin var dese hıckıra hıckıra ağlarım..Dualarım bile birbirine karıştı ne istediğimi bilmiyorum dua nın birine başlayıp başkası ile bitirmeye calışıyorum.karıstırıyorum.

Tum bunları neden yazdığımı da bilmiyorum..Ne derdiminin olduğunu da bilmiyorum.Yazmak istedim..Cok mutsuzum..