bu satırları ağlayarak yazıyorum. şimdi belki beni yargılayacaksınız ama bu hayatta başıma gelmez dediğim olaylar bu hafta sonu yağmur gibi yağdı.

ben istanbulda yaşayan cok afedersiniz at gibi bi kadınım. derdim goğuslerim. sırf bu yuzden işten atıldım. o kadar buyuklerdiki calıştığım şirkette onumu goremiyordum. işe girdikten sonra calıştığım şirketin verimliliği azalalırken benim verimliliğim arttı. bu yuzden işten atıldım cuma gunu.

can sıkıntısından hafta sonu gezeyim dedim. metroya bindim. tabi biraz sıra vardı metro kapısında ben iceri girdim ama benim fuzeler ahh afedersiniz goğusler dışarda kaldı. ben icerde goğusler dışarda metro haraket etti. durak bitip tunele girince benim fuzeler tunele surtunmeye başladı. bi kıvılcım cıktı inanamazsınız.

bende hemen bi meme doktoruna gittim. adam 50 yaşında belki 50 milyon meme gormuştur ama benimkileri gorunce şoka girdi. bende tokatlamaya başladım. 25 dakikada anca kendine geldi. meme ilacı almak icin eczaneye gittim. kadın eczacı benimkileri gorunce uf puf demeye başladı. bende "sen goğuslerini santimle olcerken ben metreyle olcuyorum kızım" dedim.

ne zaman guvenlikten gecsem cihaz otuyor. ustumde metal yok ama cihaz bile sapıtıyor. erkek guvenlikler beni aramak icin kavga ediyor. kadın guvenlikler hem arayıp hem ağlıyor.

ben bu hayattan bıktım artık. yemin ediyorum iğneyi batırıp sondureceğim.