Kızım 3 ay sonra 4 yaşına girecek.
Pedagog onerisiyle onu iki saatlik bir oyun grubuna başlattık bu hafta.

Dun 10 dk gidip bir işimi halledip geleceğim demiştim, sıkıntısızdı.
Yani ilk etapta anne diye kapıya koşmuş ama sonra bireysel olarak oyuncaklarla oynamış.
10 dk sonra geldim, soz verdiğim gibi.
4. gunuydu.
Henuz tabii ki arkadaşlarıyla ya da oyun ablasıyla bir bağ kurabilmiş değil ama surekli benim orda kalmama alışmasın, benim golgemden bir kurtulsun diye duşunduk.

5. gun yani bugun biraz işlerim var, ben de okula gideceğim diyerek bıraktım (oğretmenim, ikinci donem okula doneceğim)
vedalaşırken ağlamaya başladı, cok uzatıp dramatikleştirmek istemedim.
Bana guven, doneceğim, hoşca kal dedim.
Buraya bir parantez acmam gerek annenin gitmesinden ve bir daha donmemesinden ya da annenin başına bir şey gelmesinden korkan, cekingen, ice donuk, oldukca utangac bir cocuk.
Sosyal kaygıları var.
Anneden ayrılma kaygısı var.

Benden sonra da 1 saate yakın ağladı.
Bunları hep duydum bahceden, bir anne icin ne kadar yaralayıcı olduğunu tahmin edersiniz.
Beni gorunce de, zaten ağlıyormuş hala, bana sarılıp icini cekti.
O kadar ağlamış ki gozleri kıpkırmızıydı, kesinlikle oyunlara da katılmamış, bir koşede ağlamış ve oyun ablasına cevap vermemiş.
Acıkcası icim gitti, icim titredi.

Boyle boyle mi alışıyorlar, cok endişeliyim, oturdum ben de ağladım.
Lutfen tecrubeli arkadaşlar, desteğinize ihtiyacım var.
Lutfen Mune abla taşıma.
Bu benim derdim.