19 yaşında bir seneye yakın universitedeki erkek arkadaşımdan sistematik olarak psikolojik ve fiziksel şiddet gordum. Anneme anlatmaya calıştım hicbir zaman dinlemedi. Bir gun anne bu cocuk beni rahat bırakmıyor dediğimde hak ettin sen ayrıl dediğimde ayrılacaktın deyip telefonu suratıma kapattı.
O gun boğazıma yapışıp oldurmeye kalktı.

Okuldan memlekete ara tatilde geldiğinde yuzumdeki tırnak izlerini gorduğunde sormadı sonrasında sivilce sandım dedi.
her gun evde ağlıyordum sormadı.
Hafta sonu yine fiziksel siddetine maruz kalacağımı bildiğim icin memlekete gitmek istediğimde gelme daha yeni geldin dedi. Okul kapanıyordu oh kurtuluyorum dedim bu arada da dereceye girdim yaz okuluna kalmadan bitirdim okulu.
benden sonra bir hayatın olmasın dedi. dayan kızım dedim her şey bir zar değil dedim bu sefer yine bırakmadı hurriyetimden alıkoymaya kalkıştı polis cağırdım o sayede kurtuldum bitti okul.
Sınavlara girdim iyi bir işe başladım hayatıma biri girdi.
Evlenip mutlu olurum sandım olmadı olduresiye dayak yediğim gun montumu alıp evden cıktım. Tayin alıp taşındım. Ayrıldım bitti.
Evet elalemin dediği gibi yalnızım ozgurum paramı kazanıyorum tatile de cıkıyorum yurt dışına da cıktım istediğimi yiyor iciyor giyiyorum.
Ama yaşayamıyorum
Ha bu arada her hafta terapiye de gidiyorum.
Aslında olmek istemiyorum ama artık yaşamakta istemiyorum. Sadece gun doldurduğumu hissediyorum.

Siz siz olun evlatlarınızın gozunun icine bakın size bit şey anlatmak istiyor olabilirler. Benim yanımda kimse yoktu bunu kullandılar
Sana baban bile sahip cıkmamış dediler.

Benim karşıma iyi insanlar cıkmadı. Siz etrafınızdaki insanları genc kızları koruyun. Ben belki o zamanlar biri elimden tutsaydı bambaşka bi hayatım olurdu. olmedim ama yaşamıyorum da.

Yıllardır olduğu gibi yine anlatacak kimsem yok terapistim dışında. İyi olmam icin yıllara ihtiyacım var ama ben iyi olmak işin artık uğraşmak istemiyorum.

Son nefesime kadar sarılıp asla bırakmayacak kadar cok seveceğim birini istiyorum. Sanırım yaşayamadan oleceğim.