Son yıllarda yaşadığım sorun. Yirmili yaşlarımda etrafımdan insan fışkırır, aynı gun ustuste 3-5 plan yapardım goruşmek isteyen dostlarımı kırmamak icin. Otuzlu yaşlarıma geldiğimde, buyuk bir kısmıyla iletişimi farklı sebeplerle azalttım, hatta tamamen kestim. Daha yolun yarısına gelmemiş halimle şimdi bir bakıyorum ki etrafımda kimseyi bırakmamışım, 2-3 tanıdık ve yaşıma yakın 1-2 kuzenim dışında cidden buyuk bir derde duşsem konuşabileceğim kimse yok. Bu benim icin şimdilerde bir problem değil, guclu ve kendine yetebilen biriyim fakat biliyorum ki insanız, duygularımız ve donuşumumuz cok belirsiz ve değişken oluyor. Bu yalnızlığımdan pişman olabilirim ve herkes gibi pişmanlıktan nefret ederim var mı benim gibi birileri buralarda acaba, fikir alıp verir hayata dair yeni kapılar acılmasına vesile olurduk belki