Dalga gecmeyin lutfen. Hani başkalarına anlamsız gelen fobiler vardır ya bende de bu fobi var. Siz aman onda ne var diyebilirsiniz ve diyeceksiniz ama mesela bende sizin gibi korkuyorum dediğiniz şeye aman ne var onda diyebilirim.
Konuya gelirsek matematik işlemlerini( elbette cok abartılı olmadığı surece ) kafadan yaparım, kanuni durumlarda iyiyim, bilgisayarı takır takır kullanır yetmedi icini acar tamire kalkarım vs vs. Yani bence kafası calışan biriyim. Ama gel gor ki akşama ne yemek yapsam diye duşununce kafada şalter iniyor. Yok arkadaş calışmıyor. Boş boş bakıyorum. Yemek nedir sorusundan oteye gecemiyorum. Hadi zor zahmet yemek buldum diyelim bu seferde o yemek pişene kadar gerim gerim geriliyorum.
Tahminim bunun sebebi cocuklukta. Ben kucukken abilerimle bir aradaydık. Yengelerden biri beni istemedi evde. Bildiğiniz istemedi. İlkokula gidiyordum daha. Ne suc işledim inanın bilmiyorum ki cocuk ne suc işleyebilir? Cok da sakin bie cocuktum akrabalar bile soyler hala. Bu yenge beni bakışıyla, yalnız bulursa diliyle doverdi resmen. Onun yuzunden, onunla karşılaşmamak icin buz gibi odalara saklanır kimseyle goruşmezdim, orada uyurdum. Bir kişide aman Ali Rıza efendi tadımız kacmasın diye itiraz etmedi bu duruma. Anlayacağınız gariban bir cocuk olarak buyudum. Bu durumda bırakın mutfağı salona bile cıkmazdım bişey demesin diye. Az bişey akşam yemeği yer, ortalıktan kaybolurdum. Sanıyorum bu sebeple bir yaştan sonra gelişimim de ilerlemedi cok zayıf bir cocuk olarak kaldım. Boyum kısa kaldı. Kızmasın diye haliyle mutfağa da girmezdim , odaları da mutfakla yanyanaydı. Su bile almaya girsem parmak ucumda girer cıkardım. Cıkıp gurultu yapıyorsun diye kızmasın isterdim. Falan falan işte. Onlar evde yokken mutfağa girer makarna yapardım mesrla. Ama annem der arada, o kadın yuzunden cocuğum babasının ekmeğini bile zor yerdi diye. Hic birşey yapmadı değil ailem ama karşıdaki laftan anlayan biri değildi. Cok sinsiydi zaten, kimse yokken yapardı yapacağını.
Ozetle tahminim bu kadın yuzunden hayatımda pek cok sorun yaşadım ve psikolojik olarakk hala yaşıyorum( yıllardır gormedim boşandı abimle ama ruyamda kavga eder, bazen doverim). Yıllarca arkadaşım olmadı, ezik kaldım falan . Bu sorunlardan biri de galiba bu mutfak mevzusu. Bunu yeni fark ediyorum. Mutfağa giresim bile yok. Vakit gecirirken mutfakta bunalıyorum . Cok dağınık zaten. Guzel mutfakları gorunce ozeniyorum, guzel yemek yapanları gorunce de ozeniyorum ama yok ben bir an once kacmak istiyorum oradan. Bu arada yapınca guzel yemek yaparım ama bu huy yuzunden tecrube kazanamıyorum. Haftada 2 kez en az dışarıda yemek yiyoruz ve bu da sağlıksız biliyorum ama yenemiyorum bunu. Saatler oncesinden geriliyorum. Tıpta ismi de var bu fobinin.
Evlenmeden oncede boyleydim. Annemin dediğinden cıkmazdım mutfakta. Kendim ufak tefek şeyler dışında bir şey yaptığım nadirdir, kurabiye, patlıcan salatası, makarna, kısır vs
Evlenirken en buyuk korkum pilav yapmaktı. Kimden duyduysam en zor yemek pilavdir diye, korktum. İlk kez annem olmadan yaptığım yemekelrden biri pilavdı. İnat ettim. Ve ilginc ki kac yıllık evliyim, evlendiğimden beri yaparım ve lapa olmafı hic. Belki yumuşak olmuştur ki o da bir elin parmağını gecmez. Herkeste cok beğenir cok şukur.
Uzun oldu kusura bakmayın ama lutfen yardım edin nasıl yenerim bunu. Destek olun bana. Utanıyorum artık herkesten. Bir yere gitsem gerekseyemek yapamam insanlar ayıplar beni diye stres yapıyorum. 2 yıldır belki yeni kek yaptım gecen gun. Ama tecrubesiz olunca ici azzııcık hamur kaldı. Corba bile stres yahu
Yardım lutfen