Merhabalar.Ben major depresyon gecirdim.Sevdiklerimin olumu ve oncesinde nisan bozmam ve sehir degisikligi derken bunalima girdim.Simdi iyiyim cok sukur ama psikolog benim hayatımın bir parcasi oldu.Bazen samimiyet kurdugum arkadaşlarımla otururken rahatlıkla ifade ediyorum yani konu oraya geliyor ben de oneri amaciyla acıklıyorum. Bir kac yerde soyledim gittigimi.Sonra "mutlu sen deli misin?Herkes sen degil,aciklama diye kizdim kendime.Yani ne bileyim ulu orta degil ama ortam oluşuyor,samimiywy kuruluyor,biri seninkine benzer derdini anlatıyor derken pek cok yerde anlattigimi fark ettim. yargilanma korkusu var icimde. Ne bileyim ne kadar samimi olsam da kimse dostum degil.Yanlis anlasilmaktan korktum