Coğu kişide vardır bence bu. Evli ya da bekar fark etmiyor. Hani aklınıza gelince hala yureğinizde sızlama hissettiğiniz... hani hala hayatını merak edip ara sıra sosyal medyada aratıp fotoğraflarına gizli gizli baktığınız... bu başlık boyle insanların dertleştiği yer olsun... izninizle once ben anlatmak istiyorum... 19 yaşındaydım ilk defa Âşık olmuştum birisine. Oyle farklı oyle iyiydi ki.. hayatinda baba eksiği olan bi kız olarak onda baba sefkatini bulmustum sanki. Ilk defa birisi bana paran var mi diye sormuştu orneğin. Gururumdan istememistim ama birisinin beni duşunmesi etkilemisti beni. Ayagimda dandik bir ayakkabı vardi ve maddi durumum yoktu. Durduk yere "ayağın mi uşuyor senin? hadi gidip sana ayakkabi alalim" diyip zorla ayakkabi almıştı. Ve bunu yaparken cebindeki tum parayi dokmuştu mesela. zengin değildi. ikimiz de universite oğrencisiydik. Bos zamanlarımızda part time calışıp para kazanmaya calışıyorduk. Oyle saf temiz sevmişti beni. Ve ben de ona deli gibi aşıktım. Ama tecrubesizdim. Bir ilişki nasil yasanir bilmiyordum. Kavga ettiğimiz bir gun sinirden cok ağır laflar soyledim ona. Ve beni o an arkasina bile bakmadan terk etti. Sanki babam olmuş gibi acı cektim. Cunku benim hayatimda o boşluğu dolduran oydu. Cok ozur diledim cok yalvardım. Telefon hattini değiştirdi evini taşıdı ve tamamen ortadan kayboldu. Mailler attim donmedi. Tek bir sinirle soylenen sozlerden sevdiğini bırakıp gidebilir miydi bir insan? Ama oyle lanet bi gururu vardı ki asla hata affetmeyen turden... iyi insan ama zor bir karakter... Uzerine 3 yıl acı cektim. Onun yokluğunu dolduramadım. Kimseyi sokamadim hayatıma. Derken bir gece bi numara aradı beni. Ağlayan bi erkek telefonda ve bu oydu. Hayatımın şokunu yaşadım. Asla bana donmez dedigim adam donmuştu. "Koşup geleyim mi sana dedi?" Aynen boyle.. Gel dedim.. ve yıllar sonra tekrar ona kavuştum. Her şey cok guzeldi. Daha cok uzerime titriyor affet gittigim icin diyordu. Bir an once benimle evlenmek istiyordu hatta. O surecte ben yuksek lisansa başlamıştım ve hala oğrenci olduğum icin evlilige hazır değildim. Benim hazır olmamı bekliyordu. Ama bu surecte de anlamlandiramadigim sıkıntılar vardi. Bazen gercekustu olaylar anlatıyordu. Eve hırsız girdi beni bıcakladı tarzi şeyler. ama bıcak izi yok.. pesimde mafya var tarzı film gibi olaylar. Şizofren olmasindan şuphe etmeye başladım acıkcası. Onunla tanışanlar, bu adamda garip bisey var diyordu ama kimse ne oldugunu anlamıyordu benim gibi. Annem de bakışlarının tuhaf oldugunu soylemişti mesela. Ve hic annemin icine sinmiyordu. Bir gun sabah erken bir saatte evine surpriz yapmaya gittim beni hic beklemediği bi vakitte. Birlikte kahvalti yapariz diye duşundum. Adam beni gorduğunde anlamadığım bi sekilde sinir krizi gecirdi. O kadar sacma ve gereksiz bi krizdi ki... neymis onun planlarının icine ediyormuşum. Cağırdığında gec kalıyormuşum cagirmadiginda ise geliyormuşum. Uzerime yurudu seni oldururum diye tehdit etti. Icimden simdi dayak yiyeceğim dedim. Ben hayatımda oyle bi sinir gormedim. Hatta O an oldurulmekten bile korktum. Koltuğun koşeye sinmiştim adeta. Oyle dehşet bir kriz gecirdi. O bunu yaparken sakinleştirmeye calışsam da sakinlesmedi ve sonunda beni evden kovdu. Ağlayarak evime geldim. Anneme anlattım. Annem şok oldu. Bu adamin psikolojik sağlığı yerinde degil sakın bununla evlenme bu adam seni dover belki de oldurur dedi. Acı ceke ceke bıraktım. O kadar gururluydu ki benden ozur bile dilememişti. Severken ayrılmak zorunda olmak boyle bir şeymiş... aradan 5 yıl gecti. Tekrar karşıma cıktı. Evlenip boşanmış ve beni hic unutamadığını soyledi. Ozur diledi 5 yil onceki hareketinden ve gidişinden dolayı. Gel hemen evlenelim dedi. Kabul edemedim... o benim gozumde hala degerli de olsa mantıken kimsenin degisemeyecegini duşundum ve evlenirsek boşanırız dedim. Kabul etmedim. Yine gurur yaptı ve gitti. 2 yıldır gormuyorum. Yaşım oldu 30. Ben de evlenmedim. Sevdiğim bi adam var hayatimda. Ama hala ara ara aklıma eski sevgilim gelir. O kadar cok şey paylaştık ki. Eskiye dair bi şarkı duyunca bile aklima o gelir. O gunlerimizi ozluyorum ister istemez. Hala icimde bi yerlerde belki de bana yaptığı iyiliklerden fedakarliklardan oturu cok degerli. Gecenlerde 2. evliliğini yaptığını gordum. Sanki onu simdi sonsuza kadar kaybettim. Bi yandan da o kadar mutlu olmasini isterim ki.. biz birlikte mutlu olamadık. Umarim o mutlu olabilir. Psikolojisi bozuk guzel kalpli bi adam sevdim ben. Bu da benim şanssızlığım. Yarin obur gun başkasıyla evlensem bile olene kadar o hep benim icimde olacak. Bazen de diyorum bu kadar mantığımı dinlemeyip son gelişinde evlense miydim onunla? Bir kere de Gercekten kalbimi mi dinleseydim? Bu sorunun cevabını hic bilemeyeceğim sanırım.
Var mi boyle icinizde kalan aşk hikayesi?