Merhaba,

Cocuk konusunda kafamda ciddi soru işaretleri var, durumumu paylaşıp sizden fikir almak istiyorum.

Evliliğimde 3 senemiz bitti. Sorunlarımız oldu, burada da paylaştığım, bazen boşanma aşamasına geldiğimiz, ama hepsi halloldu ve şu an evliliğimden guzel tat aldığım bir donemdeyim.

Yaşım 27. Oğretmenim. Universite biteli seneler oluyor. Gecen sene tam zamanlı calışıyordum Turkiye'de ozel sektorde, bu sene ise eşimin ulkesindeyiz ve haftada uc gun 3 saat ders veriyorum. İki gun de yuksek lisansa hazırlık icin ders alıyorum.

Şimdi cocuk icin icimde bir aşk yok. Ama hic istemiyorum da diyemem. Cocukları cok seviyorum ama sorumluluk beni cok korkutuyor. Cocuğuma yetememekten korkuyorum, beni neden dunyaya getirdin demesinden korkuyorum. Ama oğrencilerin gozlerine bakıp duyduğum mutluluğu kendi cocuklarımdan da duyacağımı biliyorum, sevgiyle buyuyen cocuklar yetiştirmek istiyorum bir yandan. Annemle gecirdiğim o guzel cocukluğum gibi benim de dizimin dibinde sevgiyle buyuttuğum cocuklarım olsun istiyorum. Ama işte karar veremiyorum.

Maddi acıdan istediğim refahta değilim henuz. Cocuk bizi biraz zorlayabilir, ama bir iki sene daha maddiyat icin ertelemeli miyim bilmiyorum.

Bir de bebekle eğitim hevesime devam edebilir miyim sizce? Mesela şu an cocuğum olsa onunla derslere gidebilirim burada, ama yorgun olur muyum, yetişir mi her şey? Ben hayatımın surekli eğitim ile gecmesini istiyorum, cocuk buna ne kadar engel olur? Yaş ilerledikce cocuklarımla aramda cok yaş farkı olacak korkusu da sardı beni. Yaş acısından gec kalmak istemiyorum.

Ne duşunuyorsunuz?