3 yıldır istiyoruz ama henuz anne baba olmayı Rabbim nasip etmedi. Tup bebek dedi gecen hafta doktorumuz. Sizlere paylaşmak istediğim derdim ise mahcup oluşum.

İnsanlardan utanıyorum, eziliyorum, karınca kadar kalıyorum. İnsanlar bize cocukları olmuyor diye acıyor diye hissediyorum ve dedikodumuz yapılıyor biliyorum bazen yuzume soyluyorlar bir şekilde ima ediyorlar. Anne olan cevremdeki eş dost bana bakıp kendi hallerine şukrediyorlar diye hissediyorum eziliyorum. Eşimle bir daire aldık emeklerimizle ama insanlar mesela 10 tane daire alsalar ne olur cocukları olmuyor diyorlar diye duşunuyorum. Duşuncelerimi toparlayamadım iyi anlatamadım ama inşallah ne demek istediğimi anlıyorsunuzdur arkadaşlar.

En kotusu bu hisler bu duşuncelerden hic kurtulamıyorum hic. Eskiden hic utandığım bir durumum yoktu. Şimdi utanc icindeyim cok mahcubum. Bu kaderi ben secmedim ama yinede cok mahcubum. Ne yapsam kurtulamıyorum arkadaşlar yorumlarınıza ihtiyacım var.

Bu duşuncelerden dolayı maddi manevi hic bir başarım beni mutlu etmiyor. Anne olamama psikolojisi beni depresyona ittiği icin kendimi başka konulara vermeye calışıyorum birikim yapıp tatile cıkmak gibi ama sonuc olarak yukarıda bahsettiğim durum oluşuyor ve ben yine yukarıya tırmanmaya calışırken dipte buluyorum kendimi.