3 aydır yeni bir şehire taşındık. Oturduğum sitede bir Allah in kulu hoşgeldin é gelmedi. Komşuluk yok. 1bucuk yaşındaki Kızımı bazen parka goturuyorm orda annelere denk gelirsem bazen iki laf ediyorum orda kalıyor. Suan kış parka da cıkamıyoruz. Eşim ayda beş altı defa nobet tutuyor ozellikle akşamları daha da bunalıyorum o nobette olunca. Onun dışında sosyal fobim var insanların gozlerine bakarak konuşamıyorum bu konuda yardım aldım ama cozemedim terapi gordum ama cozulmedi. Biriyle goz goze gelince geriliyorm bu karşıya da yansiyor. Parkta ki anneler le konuşuyorum kimisi goruşelim diyor numaralarımizı alıyoruz ama ilk adımı ben atıyorum genelde arıyorum ama hep neden se musait değilim başka zaman inşallah diyorlar ama donus de yapmiyolar bende bunu kendime bağlıyorum diyorum benden elektrik alamadı goz teması kurmadigm icin yada dengesiz goz teması kurduğum icin negatif lik oldu diyorum bende geri cekiyorum kendimi. Nasıl olacak calışmıyorum ucretsiz izinde yım bebeğimı buyutuyorm aynı zamanda ikinci ye hamileyim bir 2 yıl daha evdeyim. Kafayı yiyeceğim cok samimi olunca goz teması olayı sıkıntı olmuyo rahat oluyorum ama o samimiyeti yakalayanà kadar goruşmem gerek işte aynı insanla. Eski arkadaşlarım l goruntulu goruşuyorum bir nebze yalnızlık hissini alıyor. Cocuğum da sosyal olsun istiyorum onun icinde ayrıca uzuluyorum ve sucluluk duyuyorum. Cok dertliyım bugun. Cevrem olcak mi gercekten beni bu halimle sevecek arkadaşım olcakmi bilmiyorum cok zor. Aslında cok sıcak kanliyım cok sosyal olmak istiyorum ama cevrem yok bu şehirde. 32 yaşındayım . Tavsiyeleriniz neler