Merhaba kızlar,
Sabah sabah mutsuz uyandım. Arkadaşlarınızla ilişkileriniz nasıl, ya da gercekten arkadaşınız dostunuz var Mı, sorun bende mi..
Durumumu paylaşmak sizden fikir almak istiyorum yazılacak herşey benim icin cok onemli...
Calışıyorum, eşimle ailelerimizden cok uzağız, cocuğumuz var ve yıllardr aynı şehirde yaşıyoruz.
Kac yaşına geldik neler yaşadık bi tane dostum yok, eşimin kendi o gezme tozma grubu var ben de cok sıkılıyorum bazen hadi eşli program yapalım diyoruz sanki biz zorla yapmışız gibi gelenler de isteksiz ama bu sadece bize karşı bi isteksizlik değil yani 4 cift gittysek herkes birbirine aynı.. Bende ortam neşelensin yuzler gulsun diye sohbeti diri tutmaya calışırken sacmalayan kişi olarak goruyorum ve her buluşmadan sonra ben de sessiz kalsaydım oyle robot gibi otursaydık niye sacmaladım diye kendime kızıyorum, bi cok iş arkadaşım var hepsiyle samimi bi şekilde sohbet muhabbet calışıyoruz ama yuzlerinde hep samimiyetsizlik bi işim duşse gonul rahatlığıyla arayacağım biri yok, zaten herkes birbirinin arkasından konuşuyor malesef . Ben cok konuşkan biriyim
Uzun sure yalnız kalınca bunalıyorum, dışadonuk sosyal biriyim ve bu ozelliğim beni yıpratıyor. Eşim haklı olarak surekli başucumda durmayacağı icin kendi erkek grubuyla etkinlikleri oluyor , hatta bazen haftada bi kac kez. Kızıp gitme diyorum bazen ama ben sıkılıyorum diye o da mı sıkılsın. Cocuğumla yeteri kadar vakit geciriyorum calışan bi anne olmak zor değişiklik istiyorum aynı şekilde bi yere gidince evladım da cok mutlu oluyor, zira apartman cocuğu olarak hep yalnız hatta bu sebeple ikinci cocuğu hemen yapmak istiyorum, uzattıkca uzattım bu konu yıllardr benim derdim...
Sizce birileriyle etkinlik yapmak uğruna yalnız kalmamak icin kendimi uzmeli miyim yoksa bugun itibariyle kimseden fayda yok, faydayı gectim insanlık yok deyip dizlerimi kırıp bu durumu kabullenip oturmalı mıyım... Sizde durumlar nasıl...