9 aylık flort, nişan ve evlilik...şu an ki durumum 2 senelik evlilik ve cocuk. gelinen nokta pişmanlık. buyuk pişmanlık.
cocuk istemsiz oldu. bekarken yaşımız da ilerliyo olsa iyi olur demiştik...
cocuk olduktan sonra lohusalık depresyonu gecirdim. oyle boyle değil, cok ağır gecti. destek almadım ve keşke alsaydım dedim.kendime ve cocuğa zarar vermediğime şukrediyorum. bu sureci kaynanam korukledi. son bir senedir omur torpusune donuştu. her adımımı, her bokumu takip eder oldu. surekli bana akıl vermeler...ustune ustluk her şeyimi de ona danışmamı bekler oldu. eşim her ne kadar arada tampon gorevi gorse de beni bezdirdi. ne sitemi ne tripi bitti. evlendiğime evleneceğime lanet olsun der oldum. cocuğun yediği, ictiği, giydiği mesele oldu. sanki kaynanam ikinciye anne. cocukla bağ kuramadım resmen. donup bakınca bunu bana yaşattığı icin ona karşı inanılmaz ofkeliyim.
kaynanamın ustumde yarattığı baskı evliliğime de yansıdı. ote yandan eşime karşı ilgim her gecen gun azalıyor. onla vakit gecirmek istemiyorum, gecirdiğim vakitten de keyif almıyorum. kendimi cok zorluyorum ama olmuyor.
şimdi durup durup neden evlendim ki diyorum. icten ice de surekli boşanmayı duşunuyorum. cocuk olmasaydı boşanma işi daha kolay olurdu herhalde.
en azından yeni evlilere denilecek tek şey;cocuk icin evliliğin biraz oturmasını(bi kac yılı) bekleyin.