Actığım konularla sizi darladığımı biliyorum. Desteğe ihtiyacım var.

Kısaca kendimi anlatayım. 9 senelik evliyim. Evliliğimin 7 senesi eşimin ve benim gorevlerim yuzunden ayrı gecti. Eşim asker. Hep bir araya gelip aile olmayı bekledik. 8 kere tup bebek tedavisi falan...

En son gorevi yine yurt dışı ve bu sefer 3 sene surecek. Ben bunu duyunca baya psikolojim bozuldu tabi. Cunku bir kadının surekli kocasını evde beklemesi yalnız yaşaması cok zor.

Her neyse aldattı beni ve terk etti. Dediği şey de biz bir evlilik yaşayamadık zaten. Sen cok nazlı kaprislisin. Benim huzura ihtiyacım var. Bir an once boşanmak istiyorum. Kafamda bir cok sorun var bi de seninle uğraşamam.


Yurt dışında olduğu icin davayı kendi acamayacağı icin zorla bana actırdı. 1 ay sonra boşanıyoruz. Ben acmak istemiyorum boşanmak istemiyorum seni hala seviyorum dememe rağmen bana " kendine hic mi saygın yok seni sevmiyorum " dedi.


Bugun ailemin memleketinde ev baktım. Tayinimi farklı bir şehire istedim. Bugun pazar. Evini gormeye gittiğim aile cok guzellerdi. Eşimle benim yaşlarımda bi cift. 4 yaşında bi cocukları var. Birbirlerine gulumseyerek bakıyorlar. Ev de cok guzeldi. Cocuk da cok tatlıydı. Evi beğendim ama icim bi yandı. Biz cıkınca pazar kahvaltısı yapacaklar. Sonra bi arkadaşıma mesaj attim buluşalım diye. Eşim ve cocuklar evde dedi bana. Bugun pazar cıkamam sen gel dedi.

Boyle evlendik evleneli hep aileye hasret yaşadım. Hep eşimin yolunu bekledim. Hep anne olmak istedim. Nasip olmadı ve şimdi her şey bitti. Ne gerek vardı bunca goreve. Bunca uzaklığa bunca tedavilere.

Eşimi cok seviyordum ben. Dizindeki cocukluk yaralarından, alnındaki ize kadar her bir şeyini seviyordum. Sakallarını, boyunu, duruşunu, sessizliğini... o da baba olmak istiyordu. Hayattaki en buyuk arzusu buydu. Ona da nasip olmadı aile olmak bana da. Onun da aileye ihtiyacı vardı. zaten yıllarca hep ailesinden uzakta okumuş buyumuş.


Hayat cok mu kalleşlik yaptı bize? Yoksa bunların hepsi hayatın kendisi de ben mi toz pembe hayallerle yaşıyorum?

Eşime ofke hissetmiyorum icimde. Ona kızamıyorum. Sadece yaşadığımız acilara yoksunluklara kaybolmusluk hislerimize ağlıyorum.

Başka biriyle tanışıp ikinci evliliğimi yapabilirim belki. Belki cok mutlu olurum belki hayat bundan sonra gulecek bana falan... ama şuan icimde yangın var benim. Ailemi geri istiyorum. Anne olmak istiyorum. Eşimi yanimda istiyorum. Ben huzur ve mutluluk istiyorum. Evime girince kapı duvar gormek istemiyorum.

Herkes cocuğun yok cok şanslısın diyor. Evet boşanma surecinde bir de cocuk olsaydi hayat cok daha zor olurdu ama o buyuyecekti, evde bi nefes bi ses bi soluk olacaktı.

Bu şehire bi yerleşeyim de kendime bi kedi alayım diyorum. Nefes alamıyorum ben yaa. Cok acı cekiyorum.