İki yıl aradan sonra kadınlar kulubu şifremi hatırladım.Etrafımda danışabileceğim kimse yok ( olanlarda aynı konuyu dort yıldır dinlemekten sıkıldı sanırım.) Ben yaklaşık dort yıldır bebek sahibi olmaya calışıyorum ama bu surecte yaşadığım her şey cok fazla gibi. 3. tup bebek deneyimimde 2. şiddetli OHSS yi gecirdim, bu seferki cehennem gibiydi 15 kilo su topladım, karnımda hala asit birikintisi var ve ciğerlerimin altında su biriktiği icin nefes alamıyordum. (ciğerlerimin altından girerek sıvıyı tuple boşalttılar.) Doktorlar durumumun ciddi olduğunu hayati riskimin olduğunu soylediler bu yuzden annem bir sonraki tup bebeğe karşı.

Zor durumdayım, psikolojim iyi değil.Doktorlardan, iğnelerden,ilaclardan cok sıkıldım ama başka carem de yok.Bebek istedikce acı cekiyorum.İki sene once ikinci tup bebek tedavisinde hamile kaldım, hastane de sekiz gun ağlaya sızlaya kanaya kanaya dua ede ede yattım duşmesin diye onuncu haftada kaybettim. Aylarca depresyon tedavisi gordum.

En cok canımı acıtan şeyse ben artık neden bu kadar acı cektiğimi bilmiyorum.Eşimi eskisi gibi sevemiyorum, onu sucluyorum kendimi sucluyorum bana dokunmasına tahammul edemiyorum coğu zaman.Beni transferden sonra niye bırakıp tatile gitti ? Ben duşuk yaptıktan sonra niye karşımda yeğeni ile saatlerce top oynadı ? Niye beni avutmadı? Niye hala umrunda değilmiş gibi davranıyor ?Annesi benim yanımda yeni doğum yapmış yada hamile kalmış ne kadar kadar kadın varsa listesini yaparken neden bişey demiyor? Bu insanlar benim altımdan hasta bezlerini aldılar,ic kanama gecirdim tepemde ağladılar nefes alamadım caresiz kaldılar.Dort yıldır kanımdan kan canımdan can verdim elimden geleni yaptım neden hala bebeklerinden şikayet ederken canımı yaktıklarını fark edemiyorlar ?